Widać to również w przeżywaniu wiary. To panie częściej wierzą, praktykują i są bardziej zaangażowane w życie religijne. W małżeństwie jest to potencjalna płaszczyzna konfliktu. I to nawet wtedy, jeśli obie strony są wierzące – wtedy problemem może się okazać różny sposób przeżywania wiary (wspólna modlitwa, zaangażowanie w grupy religijne itp.). Co w takim razie zrobić? Jak sprawić, żeby wiara łączyła, a nie dzieliła małżonków?
Monika i Marcin Gajdowie (rozmowa Joanny Mazur z nimi) od lat prowadzą terapie i rekolekcje, a akcent w nich stawiają na relacje. To, co mówią, wielu może zdziwić. – Jeżeli praktyki religijne oddalają nas od siebie, to są one zaprzeczeniem miłości – mówi Monika Gajda, przypominając, że na pierwszym miejscu dla żony czy męża powinno być ich małżeństwo, potem rodzicielstwo, a dopiero później służba społeczeństwu i Kościołowi. Różnie z tym bywa. Nasi rozmówcy mówią o sytuacjach, w których jedna, bardziej zaangażowana religijnie strona, szukając zaspokojenia swoich religijnych potrzeb, nad czas spędzany z małżonkiem stawiała kolejne wydarzenia organizowane przez grupę parafialną czy spotkania ze swoim spowiednikiem.
To jest właśnie ten moment, kiedy zamiast uciekać do przodu (tzn. spełniać się religijnie, nie zwracając uwagi na zostającą w tyle drugą połówkę), trzeba zrobić krok do tyłu. Celem naszego życia religijnego jest przecież nie tylko rozwój relacji do Boga, ale także do drugiego człowieka (w tym także małżonka!). – Ważne, by nikogo do niczego nie zmuszać. Jezus na kartach Ewangelii ani razu nie powiedział „Musisz pójść za Mną” – mówi Marcin Gajda. Paradoksalnie ten krok do tyłu może okazać się faktycznie krokiem do przodu, który pozwoli nam później – już razem – stawiać kolejne kroki na drodze naszego życia religijnego. Ale już nie idąc jedno za drugim, lecz ramię w ramię.
Piotr Jóźwik