Umiłowani w Panu Siostry i Bracia!
1. Przeżywamy miesiąc czerwiec – czas, w którym w sposób szczególny czcimy Najświętsze Serce Pana Jezusa, cierpliwe i wielkiego miłosierdzia. Jezusowe Serce to znak Bożej miłości, która nieustannie nas szuka i pyta: Gdzie jesteś? (Rdz 3, 9). Dzisiejsza liturgia słowa powtarza to pytanie, wskazując jednocześnie na Jezusa Chrystusa, który tak dalece wyszedł na spotkanie człowiekowi, że wręcz mówiono o Nim: Odszedł od zmysłów (Mk 3, 21). On, życie i zmartwychwstanie nasze, zaprasza nas, abyśmy całym sercem przylgnęli do Jego zbawczej woli i mogli być nazwani Jego bratem, siostrą i matką (Mk 3, 35). Ten zamysł Boży względem każdego człowieka, spisany na kartach Ewangelii, został przyjęty przez naszych przodków przed ponad tysiącem lat. Chrzest Polski w 966 roku przyniósł nam nadzieję na mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie (2 Kor 5, 1). Równocześnie wprowadził kraj, któremu przewodził książę Mieszko, do rodziny państw tworzących Christianitas, a więc wspólnotę, w której chrześcijaństwo jest punktem odniesienia dla zrozumienia własnej tożsamości.
2. W roku 1966 miały miejsce uroczystości związane z Milenium Chrztu Polski. Tysiąc lat historii, naznaczonej zmaganiem wielu pokoleń Polaków pragnących odczytywać i wypełniać Bożą wolę, wymagało odpowiedniego przygotowania. Kard. Stefan Wyszyński, uwięziony przez władze komunistyczne, napisał tekst Wielkiej Nowenny, która miała pomóc Polakom w godnym przeżyciu jubileuszu. Nowenna trwała od 1957 do 1966 r. Same uroczystości milenijne, choć napotkały liczne przeszkody ze strony ówczesnej władzy, stały się wielką manifestacją wiary i dziękczynieniem za dar przyjętego przez nasz naród chrztu świętego.
Dziś, po prawie pięćdziesięciu latach od tamtych wydarzeniach, znajdujemy się w zupełnie innej sytuacji społecznej i historycznej. Czasy, w których żyjemy nie są jednak pozbawione wyzwań, które domagają się odważnej odpowiedzi. Dlatego czerpiąc inspirację z duchowego dziedzictwa Prymasa Tysiąclecia, jako Kościół gnieźnieński pragniemy przygotować się do 1050. rocznicy Chrztu Polski przez dziewięciomiesięczną nowennę. Święty Jan Paweł II, przybywając z pierwszą pielgrzymką do Ojczyzny, w dniu 3 czerwca 1979 r. wołał ze Wzgórza Lecha w Gnieźnie: Pozdrawiam Polskę, ochrzczoną tutaj przed tysiącem z górą lat! Świadomi czasów i miejsca, w których żyjemy, chcemy prosić w naszych osobistych intencjach, obejmując jednocześnie modlitewną pamięcią wszystkich, którzy przez chrzest należą do Kościoła i są odpowiedzialni za całe to duchowe dziedzictwo, któremu na imię „Polska” (Jan Paweł II, Kraków, 10 czerwca 1979 r.).
Każdy rok jubileuszowy nie tyle służy wspominaniu historycznych wydarzeń, ile raczej szczeremu spojrzeniu na siebie samych i wspólnemu dorastaniu w chrześcijańskim powołaniu. Duchowa droga wyznaczona przez kolejne etapy nowenny jest okazją do tego, aby każdy i każda z nas odkrył piękno przynależenia do Miłosiernego Pana i Jego Ciała, którym jest Kościół. Co więcej, nie tylko odkrył, ale też podzielił się tą prawdą z braćmi i siostrami, samemu stając się miłosiernym na Jego podobieństwo. Jak mówił Prymas Tysiąclecia w roku milenijnym: sposobności do tego nikomu z nas nie brak w codziennym życiu rodzinnym, zawodowym i publicznym! (Słowo pasterskie, Gniezno, 27 lutego 1966 r.).
3. Nowennę rozpoczniemy wraz z pierwszą niedzielą lipca. Przez kolejne dziewięć miesięcy, w każdą pierwszą niedzielę miesiąca, będziemy wsłuchiwać się w katechezy, które przybliżą nam istotę sakramentu chrztu świętego. Będziemy również rozważać słowo Boże, które pozwala nam dostrzec i wypełniać nasze powołanie w Kościele oraz w społeczeństwie. Naszej modlitwie i refleksji towarzyszyć będzie nowennowa świeca, widzialny znak duchowego przygotowania przeżywanego w rodzinach, wspólnotach i parafiach.
Zwieńczeniem dziewięciomiesięcznej modlitwy będzie uroczyste odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych w Wigilię Paschalną Roku Pańskiego 2016. Sam zaś dzień 14 kwietnia, który przyjmuje się jako datę chrztu Polski, będzie sposobnością do wielkiej modlitwy dziękczynienia we wszystkich wspólnotach parafialnych. Przeżyjemy ją w łączności z polskim Episkopatem, który tego dnia modlić się będzie w katedrze gnieźnieńskiej, matce wszystkich kościołów w Polsce.
Ufam, że głęboka wdzięczność Bogu za dar wiary obudzi w nas pragnienie odnowy życia chrześcijańskiego. Nie ma bowiem nic piękniejszego niż poczucie się cząstką Ludu Bożego, w którym działa Chrystus, cichy i pokorny sercem (Mt 11, 29). Takie doświadczenie z kolei zawsze prowadzi do podjęcia konkretnej odpowiedzialności. Nie ma też zapewne bardziej pilnego zadania niż wznoszenie wspólnego domu: rodziny, Kościoła i społeczeństwa. Możemy to uczynić jedynie przy pomocy cegieł ludzkich sumień wypalonych w ogniu Ewangelii, jak przypominał nam o tym w Gnieźnie św. Jan Paweł II. Trzeba nam to sobie dziś zamarzyć i za tym zatęsknić, ale też dać się poprowadzić Duchowi Świętemu i bez obawy uczynić krok w tę stronę.