Godzina trzecia jest godziną śmierci Jezusa. Ten punkt czasowy zajmuje szczególne miejsce w kulcie Bożego Miłosierdzia propagowanym przez s. Faustynę. W październiku 1937 roku Chrystus mówił do Świętej z Łagiewnik: «O trzeciej godzinie błagaj Mojego miłosierdzia szczególnie dla grzeszników i choć przez krótki moment zagłębiaj się w Mojej męce, szczególnie w Moim opuszczeniu w chwili konania. Jest to godzina wielkiego miłosierdzia dla świata całego» (Dz 1320).

 

 

Godzina trzecia przywołana jest również na obrazie, który Zbawiciel kazał namalować 22 lutego 1931 roku. «Wieczorem, kiedy byłam w celi – notuje s. Faustyna – ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi blady. Po chwili powiedział mi Jezus: „Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: Jezu, ufam Tobie”» (Dz 47).Chrystus, jakiego zapamiętała Faustyna, nosił znaki męki. Już Zmartwychwstały, ale ślad trzeciej godziny pozostaje w centrum obrazu. Są nim dwa promienie wychodzące z serca Jezusa, interpretowane następująco w Dzienniczku: «Te dwa promienie oznaczają krew i wodę. Blady promień oznacza wodę, która usprawiedliwia dusze; czerwony promień oznacza krew, która jest życiem dusz» (Dz 299). Za tymi słowami idzie też popularne tłumaczenie dwóch promieni jako symboli sakramentów, naczyń Bożego miłosierdzia.Powyższe wyobrażenie godziny miłosierdzia nie jest nowe. Po lekturze fragmentu Ewangelii wg św. Jana opisującej śmierć Jezusa zauważa się, że wizja s. Faustyny doskonale współgra z relacją Janową. Jeśli zatem szukać pogłębienia form pobożności proponowanych przez Apostołkę Bożego Miłosierdzia, trzeba sięgnąć do Biblii. Poniższa refleksja pragnie skupić się na tekście Pasji Czwartej Ewangelii, a szczególnie na wzmiance o krwi i wodzie, które wypłynęły z przebitego boku Chrystusa. Jakie znaczenie ma to wydarzenie dla kultu szerzonego przez s. Kowalską, a jeszcze bardziej dla naszej wiary?

 

 

Godzina miłosierdzia w narracji Janowej

 Każda z Ewangelii przynosi własne świadectwo męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Zapis Janowy jest szczególny z tego powodu, że autor jest umiłowanym uczniem Chrystusa. Znajdował się najbliżej Mistrza podczas ostatniej Jego wieczerzy z uczniami (J 13,23). Ta bliskość była kontynuowana podczas procesu Jezusa (J 18,15), by ostatecznie dopełnić się pod krzyżem (J 19,25-27). Towarzysząc wraz z Maryją umierającemu Chrystusowi, może rzeczywiście «zaświadczyć o tym, co widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. Wie, że mówi prawdę» (J 19,35).

 Relacja św. Jana o pasji Jezusa zajmuje osiemnasty i dziewiętnasty rozdział spisanej przez niego Ewangelii. Opis ukrzyżowania zaczyna się w 19,17 i przynosi najpierw historię sporu o treść napisu na krzyżu, następnie epizod z tuniką Chrystusa, dalej testament Jezusa, w którym daje On Janowi Maryję za Matkę i wreszcie fragment mówiący o śmierci Jezusa.

Każdy z tych epizodów może być interpretowany na trzech płaszczyznach czasowych: przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Przeszłości, gdyż chodzi o proroctwa Starego Testamentu, które wypełniają się w godzinie śmierci Chrystusa. Teraźniejszości, ponieważ stanowią one finał pewnej logiki dzieła Jezusa. I wreszcie przyszłości, jako że śmierć jest w istocie początkiem życia nie tylko Jezusa, ale i Kościoła. W tym kluczu chronologicznym zostanie odczytana narracja o przebiciu boku Chrystusowego, które stanowi centralne wydarzenie godziny trzeciej.

 

Godzina miłosierdzia wypełnieniem proroctw

 W śmierci Jezusa realizuje się szereg proroctw starotestamentalnych. Potwierdza to sam Jan, który przywołuje na końcu swojej narracji kilka tekstów prorockich. Godzina miłosierdzia jest momentem, w którym wypełniania się obietnica.

Jako pierwsza zostaje wspomniana zapowiedź nie łamania kości Jezusa («kość Jego nie będzie złamana», J 19,36). Jest to zdanie wyjęte z przepisów określających sposób składania ofiary z baranków na Paschę żydowską (por. Wj 12,46). Pozostawienie nienaruszonych kończyn Ukrzyżowanego stanowi dla Ewangelisty potwierdzenie, że Chrystus był złożony w ofierze jako baranek paschalny. W kontekście Paschy śmierć Jezusa nabiera charakteru ofiary, która wyzwala człowieka z niewoli grzechu, a tym samym ratuje go od śmierci. Wypływająca z boku Jezusowego krew wchodzi w funkcję, ale równocześnie ją przewyższa, krwi baranków, którą Żydzi skropili odrzwia swoich domów w noc wyjścia z Egiptu. Podczas gdy tamta krew chroniła przed śmiercią tylko pierworodnych narodu wybranego, krew Jezusa staje się narzędziem ratującym każdego człowieka, niezależnie od jego tożsamości etnicznej czy religijnej.

 Wymiar przebłagalny śmierci Jezusa podkreśla również drugi z tekstów prorockich cytowanych przez Jana. Prorok Zachariasz zapowiada w kolejnych proroctwach przyjście Mesjasza. Kreśli jego osobę jako króla pokoju, który wjeżdża na osiołku do Jerozolimy (9,9), a nieco dalej przedstawia go jako pasterza zatroskanego o swoje owce. Te wszystkie słowa realizują się w osobie Jezusa, którego bok został nie tylko «uderzony» (por. Za 13,7), lecz również przebity, zgodnie z tym, co obwieścił prorok (Za 12,10). Ewangelista z relacji prorockiej eksponuje reakcję świadków tego zdarzenia: «Będą patrzeć na tego, którego przebili» (J 19,37). Wizja Zachariasza jest jednak obszerniejsza. Spojrzenie na przebitego Mesjasza przyniesie ze strony Boga «wylanie ducha łaski i przebłagania», co zostanie odmalowane jako «źródło wytryskające na obmycie grzechów i zmazy». W świetle tego proroctwa otwarty bok Jezusa przedstawia się jako źródło przebłagania i miłosierdzia.