Nazwę Bieszczady używa się zwykle w Polsce jako synonimu polskich Bieszczadów, które są jedynie częścią Bieszczadów Zachodnich. „Bieszczad” i „Beskid” były od wieków określeniem gór oddzielających Polskę i Ruś od Węgier.
Długosz nazywał je „Beyszkod”, a w XV i XVI w. nazywano je Byesczad, Byeskad, Byesczadi. Od XI do XIV wieku były to ziemie sporne pomiędzy Polską, Rusią a Węgrami. Dopiero w 1340 r. Kazimierz Wielki włączył na stałe Bieszczady w skład ziemi sanockiej. W XIX w. przebywali tam tak znani pisarze jak Aleksander Fredro czy Wincenty Pol.
Bieszczady są to góry porośnięte lasem z przeważającym gatunkiem buku i jest to jedno z najdzikszych zakątków w Polsce. Występują tam rośliny i zwierzęta niespotykane w innych częściach naszego kraju, zwłaszcza takie, które lubią ciepło, np. największy europejski wąż Eskulapa. Dobrze zachowane pierwotne lasy bukowe stanowią prawdziwy raj dla zwierząt. Żyją w nich m.in. niedźwiedzie, wilki, rysie, żbiki i żubry. Najwyższym szczytem w Bieszczadach jest Tarnica o wysokości 1346 m n.p.m.
RW
