Obok Kanaanu, Ziemi Obiecanej, którą zamieszkiwał Naród Wybrany, Biblia wymienia wiele innych krain, które w dziejach świata odegrały istotną rolę.
Najważniejsze miejsce wśród nich zajmują Egipt oraz Mezopotamia, którą Stary Testament i inne źródła dzielą na Babilonię i Asyrię. Ich znaczenie jest dość powszechnie znane. Obok nich w Mezopotamii wymienia się jeszcze krainę, Szinear, która odgrywa ważną rolę w opowiadaniach dotyczących najbardziej zamierzchłych dziejów rodzaju ludzkiego. Tam znajdowało się miasto Ur, gdzie pierwotnie zamieszkiwał Abraham, ojciec trzech religii, i tam zbudowano legendarną wieżę Babel. Według badaczy w Sumerze tkwią po części korzenie dzisiejszej cywilizacji Wschodu i Zachodu.
Kraina wynalazków
Szinear to inaczej Sumer, niewielki kraj leżący na południu Mezopotamii, u ujścia Tygrysu i Eufratu do Zatoki Perskiej. Najpowszechniej kojarzy się on z budową wieży Babel, która miała być szczytowym osiągnięciem technicznym tamtej cywilizacji wskazującym na jej rozwój oraz zaradność jej mieszkańców. Patrząc od strony historii, należy przyznać, że to właśnie w Sumerze powstały pierwsze państwa, z których najstarszym było Uruk. Było ono położone nad Eufratem i Tygrysem i już prawie 6 tysięcy lat temu rozwinęło się do rozmiarów wielkiego ośrodka miejskiego, którego ludność mogła liczyć nawet 50 tysięcy mieszkańców. Obok Uruk istniało tam wiele innych miejscowości, które razem tworzyły bogatą i wysoko rozwiniętą społeczność. Co ciekawe, państwo to nie było monarchią, lecz rządzone było oligarchicznie przez radę starszych, z której stopniowo wykształciła się monarchia. Znaczenie kultury Uruk polega na tym, że tutaj właśnie pojawiło się wiele nowości, które zrewolucjonizowały życie ówczesnych ludzi, i wpłynęły na rozwój późniejszych społeczeństw aż do naszych czasów.
Pierwszym z nich było specyficzne wykorzystanie koła, jako koła garncarskiego, które mieszkańcy Sumeru zaczęli używać do wytwarzania naczyń glinianych. W ten sposób zrewolucjonizowano wytwórczość ceramiki, która stała się i tańsza, i lepsza. Można powiedzieć, że był to pierwszy w dziejach świata produkt masowy, który eksportowano do krain ościennych. Społeczność miasta Uruk podjęła też wielkie prace budowlane. Na rozległym tarasie w centrum miasta już w 4 tys. przed Chrystusem wzniesiono kilkanaście monumentalnych budowli. Największa z nich, tzw. Świątynia D pochodząca z drugiej połowy tego tysiąclecia, miała wymiary 45 na 80 metrów. Rozmach tych budowli wskazuje na zamożność tej społeczności. Przy budowie świątyń kultury Uruk zastosowano inną ważną nowość, a mianowicie prostopadłościenną cegłę. Do tego czasu budynki wznoszono z tzw. cegły mułowej, która nie pozwalała na budowanie wysmukłych ścian, toteż starsze świątynie nie były tak imponujące. Nowe budowle były wysokie i charakteryzowały się wyraźnie przemyślaną konstrukcją. Co więcej, świątynie w Uruk były gustownie dekorowane materiałami pochodzącymi spoza Mezopotamii, co sugeruje istnienie grupy wyspecjalizowanych rzemieślników i artystów pracujących nad dekoracjami oraz kupców sprowadzających kosztowne towary z zewnątrz.
Wynalazek ważniejszy niż wszystkie
Wykopaliska w Uruk pokazują też, że pomieszczenia znajdujące się przy świątyniach pełniły rolę wspólnych spichlerzy, gdzie gromadzono wytwarzane dobra. Potrzebna więc była sprawna rachunkowość, aby rejestrować przychody i rozchody poszczególnych rodzin. Ta potrzeba stała się matką innego wynalazku, jaki zawdzięczamy mieszkańcom Uruk, a mianowicie pisma. Pierwotnie było ono prymitywnym zapisem ideograficznym, w którym poszczególne znaki przedstawiały rzeczy i nie były zapisem dźwięków mowy. Pismo jednak było przeobrażane i w ciągu najbliższych stuleci stało się ono zapisem mowy i mogło posłużyć do utrwalania treści w różnych językach. Pozwalało to na gromadzenie i rozwój wiedzy, co jest podstawą rozwoju cywilizacji ludzkiej. Dzięki niemu poznajemy też przeszłość. Warto podkreślić, że przed Sumerami istniało wiele fascynujących kultur, lecz większość z nich znikła w mroku dziejów, bo ich historia i obyczaje nie zostały utrwalone na piśmie. Pamięć o Sumerach i ich następcach przetrwała dzięki temu właśnie, że utrwaliły ją teksty pisane. Dość powszechnie uważa się, że wszystkie istniejące dzisiaj systemy pisma wywodzą się z tego, które powstało w Sumerze w 4 tys. przed Chrystusem. Nie ulega wątpliwości, że był to jeden z najważniejszych wynalazków w dziejach człowieka.
Cywilizacja pracy i intelektu
Przede wszystkim trzeba powiedzieć, że południowa Mezopotamia to kraina uboga w surowce naturalne takie jak rudy metali, skały, drewno. Ropa, którą kryje ta ziemia, i która jest podstawą bogactwa dzisiejszego Iraku, ówcześnie nie przedstawiała większej wartości. Starożytni Grecy, których zadziwiało bogactwo kultury Południowej Mezopotamii, przyznają, że jedynymi jej bogactwami były żyzna gleba, woda i ciepły klimat. Dziś wiadomo, że to w oparciu o te „bogactwa” mieszkańcy Mezopotamii wytworzyli system gospodarczy górujący nad krainami ościennymi, skąd sprowadzano wszystkie potrzebne surowce. Dzięki sztucznemu nawadnianiu (irygacji) rozległych połaci ziemi plony w Sumerze były bardzo obfite, a ciepły klimat pozwalał na to, że żniwa odbywały się tam dwa razy do roku. Nie oznacza to, że z tych warunków można było po prostu spokojnie korzystać, bo rzeki Mezopotamii mają słone wody, a ich wylewy są dość nieregularne. Dla odsalania gleb należało wypracować technikę zalewania pól słodszymi wodami wylewających rzek, a dla regulowania przepływającej wody konieczna była budowa licznych kanałów, grobli, śluz etc. Wszystko to powoduje, że ówczesny Sumer można porównać z nowoczesną Japonią, gdzie ludzka praca i pomysłowość przy wykorzystania skromnych warunków naturalnych dały podwaliny pod stworzenie bogatego społeczeństwa. Herodot, pierwszy historyk grecki pisze, że liść jęczmienia osiąga w Mezopotamii 4 palce szerokości, a za ludzi prawdziwie znających świat uważał jedynie tych, którzy odwiedzili kraje Orientu. 
Początki kultury uniwersalnej
Obfite nadwyżki produkcji rolnej i rzemieślniczej pozwoliły Sumerom nawiązać wymianę handlową z bardzo odległymi krainami, skąd sprowadzano wszelkie potrzebne surowce, metal, kamienie, drewno. Kupcy sumeryjscy odwiedzali dzisiejszy Afganistan, Iran, Syrię, Turcję i Egipt. Ich cywilizacja stała się wzorem dla innych zapoczątkowując procesy, które trwają do dziś. W krainach tych przyjmowano wzorce sumeryjski w sztuce i literaturze, a język Sumerów znany był w niemalże całej Azji Zachodniej w 4 i 3 tys. przed Chrystusem. Patrząc na cywilizację Sumerów od strony Biblii, można powiedzieć, że Sumerowie dobrze zrozumieli Boże polecenie, aby czynić sobie ziemię poddaną. Na możliwości kultury Sumeru wskazuje wreszcie biblijna opowieść o wieży Babel. Według Księgi Rodzaju, mieszkańcy Szinear byli tak biegli w sztuce budowania, że odważyli się wznieść wieżę sięgającą nieba. Z narracji biblijnej wynika, że mogli oni urzeczywistnić ten zamiar, toteż potrzeba było Boskiej interwencji, aby ten pomnik ludzkiej pychy nie został ukończony. W ten sposób Biblia daje świadectwo wielkości cywilizacji kraju Szinear.
Dziedzictwo duchowe
Sumer pozostawił też bardzo interesujące ślady rozwoju duchowego. Jednym z pierwszych władców Uruk był legendarny bohater Gilgamesz. Według eposu znanego z tekstów klinowych był on wielkim siłaczem i myśliwym, toteż może być on pierwowzorem Nemroda, o którym wspomina Biblia w rozdziale 10 Księgi Rodzaju. Obok upodobania do polowań i innych wyczynów, w których Gilgamesz mógł zaprezentować swoją siłę, opowiadania mezopotamskie mówią, że władca ten zapragnął zdobyć nieśmiertelność dla siebie i swoich poddanych. Tak bardzo zapragnął daru życia wiecznego, że porzucił uroki panowania i wyruszył po ten skarb, który, jak ówcześnie mniemano, dostępny był jedynie bogom. Można powiedzieć, że to właśnie w tej postaci cywilizacja Mezopotamii najpełniej wyraziła swoją tęsknotę za nieskończonością życia, przez co jest ona bliska duchowi, jaki przepełnia całe Pismo Święte. Trudno zaprzeczyć, że zdobycze techniczne i duchowe Sumeru nie mogą być nam obojętne.