Klara i... oczywiście Franciszek
11 sierpnia obchodzimy w Kościele liturgiczne wspomnienie św. Klary. Co wiemy na jej temat? Kiedy pada to imię, nasze skojarzenia nie bez powodu biegną w pierwszej kolejności w kierunku osoby św. Franciszka z Asyżu. Te dwie postacie są ze sobą ściśle związane. Klara, szlachcianka urodzona w 1193 (lub 1194) roku w Asyżu, jako kilkunastoletnia dziewczyna, właśnie z rąk Franciszka w 1212 r. w Porcjunkuli przyjęła habit zakonny. Odtąd założona przez nią wspólnota klarysek będzie w ścisłej zależności od Zakonu Braci Mniejszych. Oba zakony są ze sobą połączone całym bogactwem duchowości franciszkańskiej, która przecież w przypadku każdego z nich jest ta sama. Poza tym, to nie kto inny, jak właśnie św. Franciszek przyrzekł siostrom, iż zarówno on, jak i jego bracia, będą otaczać je szczególną opieką. Klara natomiast zobowiązała siebie i swoją wspólnotę do posłuszeństwa Franciszkowi, jako założycielowi zakonu, oraz jego następcom. Owe posłuszeństwo realizowane jest nieprzerwanie przez Ubogie Siostry św. Klary – zakon pochodzący w prostej linii od swych świętych założycieli z Asyżu. W Polsce wspólnota Ubogich Sióstr posiada jeden dom – w Kaliszu.
Ubogie Siostry z Kalisza
Zakon Ubogich Sióstr – jak poleciła siebie i swoją wspólnotę nazywać św. Klara – w Polsce istnieje od 1988 r. Wtedy to konwent sióstr w Międzyrzeczu Wielkopolskim został przeniesiony do Kalisza. Tutaj siedem lat później zamknięto klauzurę papieską erygując klasztor, który inspirowany duchowością protomonasteru z Asyżu, przeszedł na Pierwotną Regułę św. Klary. Od tego momentu mamy do czynienia z pierwszym i jedynym w Polsce klasztorem klariańskim opartym na tej właśnie regule, ściśle realizującym charyzmat swej założycielki. Objawia się on w radykalnym ubóstwie, które Klara poleciła zachowywać siostrom, życiu w umniejszeniu, we wspólnocie oraz w klauzurze papieskiej. Siostry utrzymują się jedynie z pracy rąk własnych. Ślubując ubóstwo wyrzekają y ją ęj y p y ą się wszystkiego, poprzestając jedynie na tym, co niezbędne do godziwego życia. Praktykują zarówno ubóstwo indywidualne, jak i wspólnotowe. W wymiarze wspólnotowym realizowane jest ono chociażby poprzez fakt, iż mniszki nie mogą posiadać żadnej ziemi poza murami klasztoru, co różni je od innych wspólnot klauzurowych, także klariańskich. W 2002 r. wspólnota kaliska została oddana pod jurysdykcję Poznańskiej Prowincji Franciszkanów.