„Jezus przebywał w Duchu Świętym na pustyni czterdzieści dni”.
Wiadomo, że starożytne cywilizacje wykazywały daleko idącą „niedokładność” w stosowaniu liczb. Często ważniejsze było użycie symboliczne niż arytmetyczne udokumentowanie zjawisk. Umowne posługiwanie się liczbami było na porządku dziennym.
Liczba czterdzieści przywodziła na myśl liczbę lat składających się na trwanie jednego pokolenia. Mówi się stąd o czterdziestu latach panowania króla Dawida (2 Sm 5, 4) i o czterdziestoletnich cyklach wojny i pokoju za czasów sędziów w Izraelu (Sdz). Przede wszystkim zaś czterdzieści lat wędrował Izrael po pustyni, nim dotarł do Ziemi Obiecanej (Lb 14, 34): wzmianka, która przekonuje, że przejście z niewoli ku wolności musi dokonać się poprzez wymianę pokoleń. Czterdziestodniowa podróż Eliasza aż do Bożej góry Horeb, gdzie miała miejsce teofania w szmerze łagodnego powiewu (1 Krl 19, 8.12), najprawdopodobniej nawiązuje do tej wędrówki. Czterdzieści lat pobytu Izraela na pustyni wspominają w swoich kazaniach św. Szczepan i św. Paweł (Dz 7; 13), jak również autor Listu do Hebrajczyków (Hbr 3, 9.17).
Liczbą czterdzieści posługiwano się zatem dla wyrażenia dłuższego czasu. Przez czterdzieści dni i nocy padał za czasów Noego deszcz na ziemię, kiedy to otworzyły się upusty nieba i trysnęły z hukiem wszystkie źródła Wielkiej Otchłani (Rdz 7, 11-12). Czterdzieści dni i nocy przebywał Mojżesz na Synaju, wsłuchując się w głos Boga (Wj 24, 18).
Ewangeliści mówią o „czterdziestodniowym” poście Jezusa. Dzieje Apostolskie wspominają o chrystofaniach, czyli o ukazywaniu się Chrystusa po zmartwychwstaniu, przez czterdzieści dni (Dz 1, 3). W obydwu przypadkach chodzi o wydarzenia rozłożone w dłuższym okresie, które po raz kolejny stanowią przełom w dziejach zbawienia.