PREFACJA (praefatio – łac. przedmowa) – modlitwa rozpoczynająca się dialogiem pomiędzy kapłanem i wiernymi („Pan z wami… I z duchem twoim… W górę serca… Wznosimy je do Pana”); stanowi pierwszą część modlitwy eucharystycznej. Kapłan śpiewa ją lub recytuje z rozłożonymi rękami. W treści wyraźny jest motyw dziękczynienia połączony z obchodem liturgicznym, dla którego prefacja jest przeznaczona (prefacje adwentowe, bożonarodzeniowe, wielkopostne, wielkanocne, zwykłe itp.). Jej formą literacką jest uwielbienie Boga przez Chrystusa Pana, z racji jakiegoś szczególnego aspektu tajemnicy zbawienia. Mszał rzymski zawiera 97 prefacji. Ich liczba na przestrzeni wieków zmieniała się. Pierwotnie każdy formularz mszalny miał własną prefację (Sakramentarz z Werony zawierał ich 267), po soborze trydenckim pozostało 14. Obecne bogactwo liczby prefacji jest owocem przywrócenia do użytku dawnych tekstów, jak również stworzenia nowych – związanych z nowo wprowadzonymi obchodami liturgicznymi. W strukturze prefacji można wyróżnić trzy części: zachęta do dziękczynienia; powód dziękczynienia; wyrażenie jedności Kościoła w niebie i na ziemi oraz wprowadzenie do śpiewu „Święty, święty, święty”.