Urodził się w okolicach Lwowa przed dwustu laty. Był powstańcem, ojcem rodziny i jezuitą. Misje ludowe, które głosił w Polsce pod zaborami, przywiodły go w końcu w okolice Wolsztyna, do Obry. Tu został pochowany i stąd pochodzi świadectwo jego świątobliwego życia.
Ojciec Karol Bołoz Antoniewicz SI, bo o nim mowa, zaledwie rok (1851-1852) był superiorem klasztoru oo. Jezuitów w Obrze. Zapisał się jednak na trwałe w ludzkiej pamięci oraz na kartach historii pocysterskiego klasztoru, archidiecezji i Polski.
Doświadczenie cierpienia
Urodził się 6 listopada 1807 r. w Skwarzawie koło Lwowa w rodzinie pochodzenia ormiańskiego. Po śmierci ojca w 1823 r. ukończył studia prawnicze i przygotowywał się do prowadzenia rodzinnego majątku. Ponieważ jednak brał udział w powstaniu listopadowym na Wołyniu, musiał wyjechać z kraju. W 1832 r. ożenił się, lecz przedwczesna śmierć jego pięciorga dzieci spowodowała, iż razem z żoną poświęcili się opiece nad biedotą wiejską, organizując w swoim majątku szkołę i szpital. Po śmierci żony w 1839 r. wstąpił do zakonu jezuitów.
Kaznodzieja ludowy
Wiara i pobożność Karola charakteryzowały się umiejętnością zachwytu nad pięknem świata stworzonego przez Boga i dostrzeganiem dobra w spotykanych ludziach. Żywił wielką miłość i kult do Najświętszej Maryi Panny, co uwidoczniło się także w jego twórczości literackiej. Ponadto potrafił rozwijać i owocnie wykorzystywać dary dane mu przez Boga. Będąc zakonnikiem, zasłynął jako wędrowny kaznodzieja i misjonarz ludowy, głosząc Ewangelię w Galicji, Krakowie, na Podkarpaciu, Śląsku, a w końcu także w Poznańskiem. Arcybiskup poznański Leon Przyłuski zaproponował mu zorganizowanie w Obrze placówki jezuickiej, której był pierwszym przełożonym. Niosąc pomoc zarażonym na cholerę, sam padł ofiarą epidemii. Umarł na zarazę 13 listopada 1852 r.
Spuścizna literacka
O. Karol pozostawił po sobie bardzo bogatą spuściznę literacką: opowiadania, listy i poezje. Jest autorem bardzo wielu popularnych pieśni religijnych śpiewanych do dziś, m.in.: „Biedny, kto Ciebie”, „Chwalcie łąki umajone”, „Nie opuszczaj nas”, „O Maryjo, przyjm w ofierze”. Szczególnie osobistym wyrazem jego wiary oraz świadectwem krzyża, którego w życiu doświadczył i który niósł mężnie, jest pieśń jego autorstwa „W krzyżu cierpienie, w krzyżu zbawienie”. Na krzyżowej drodze, którą go Pan prowadził, osiągnął szczyt chrześcijańskiej doskonałości i cnoty. Krzyż pobudził go do ofiarnej pracy na chwałę Boga i dobro dusz. Już współcześni mu mówili o nim: o. Karol od Krzyża.
Na podstawie opracowań autorstwa
o. Krzysztofa Czepirskiego OMI
przygotował Błażej Tobolski
Materiały nt. Karola Bołoza Antoniewicza SI i spuścizna przez niego pozostawiona znajdują się w bibliotece klasztornej oo. oblatów w Obrze.