„Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie”.
Chrzest – gr. baptisma – to zanurzenie, od baptidzein – zanurzać. Posługiwano się tym słowem na określenie czynności o charakterze religijnym, symbolizującej oczyszczenie i nowe życie. Takim było właśnie obmycie w wodach Jordanu, którego udzielał Jan Chrzciciel.
Jezus mówi jednak o innym zanurzeniu. Chrzest jest tutaj metaforą śmierci, która go czeka. Tekst Ewangelii można by przetłumaczyć: „Zanurzeniem mam zostać zanurzony”, a w przekładzie ks. Jakuba Wujka mamy: „Lecz mam być krztem okrzczon: a iakom iest śćiśnion aż się wykona?”. Chodzi tu o mękę na krzyżu, męczeństwo i utrapienie cierpienia, prowadzące do śmierci. Chrzest, o którym mówi Jezus, jest bliski symbolice Psalmu 18: „Ogarnęły mnie fale śmierci i zatrwożyły mnie odmęty niosące zagładę” (Ps 18, 5).
Zanurzenie się w śmierci łączy się z symboliką obmycia w wodach sądu Bożego. Może na to wskazywać wcześniejsze stwierdzenie: „Przyszedłem rzucić ogień na ziemię”. Ogień jest znakiem sądu, a Syn Człowieczy w Apokalipsie św. Jana ma oczy jak „płomień ognia” – symbol nagradzającej i karzącej wszechwiedzy Boga (Ap 1, 14; 19,12). Publiczną działalność Jezusa rozpoczęło zanurzenie się w wodach Jordanu, a zakończy chrzest śmierci na krzyżu, która będzie sądem nad światem: „Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 31-32).
Jezus mówił o zanurzeniu w śmierci także w rozmowie z synami Zebedeusza. Pytanie: „Czy możecie... przyjąć chrzest, którym Ja mam być ochrzczony?” wyraźnie nawiązuje do Jego śmierci na krzyżu.