KANTOR – (łac. cantare – śpiewać) funkcja liturgiczna polegająca na przewodzeniu w śpiewie i nauce śpiewu. Kantora spotykamy jeszcze w synagodze żydowskiej, skąd chrześcijanie przejęli do swojej liturgii wiele znaków i gestów, nadając im nowe znaczenie. Pierwsza wzmianka o kantorze w liturgii chrześcijan pojawia się w IV w. Początkowo była to osoba duchowna, która intonowała psalmy, podczas gdy wierni odpowiadali, powtarzając refren. Później powołano do istnienia tzw. schola cantorum – zespół kantorów, w którym panował określony porządek hierarchiczny. W XII w. kantor stał się urzędem i godnością z określonym uposażeniem. W tym czasie kierował śpiewem liturgicznym, a także podejmował inne obowiązki (np. troska o bibliotekę klasztorną). Po Soborze Trydenckim urząd kantora powierzano także świeckim. Z biegiem czasu funkcję tę przejął organista, a na nowo w liturgii przywrócił ją Sobór Watykański II. Z dokumentów soboru wynikają zadania dla kantora: dobór i przygotowanie śpiewów liturgicznych; intonowanie, kierowanie i podtrzymywanie śpiewu wiernych; śpiew psalmu, sekwencji, Exultetu i podawanie intencji modlitwy powszechnej, gdy brakuje osób do tych funkcji przeznaczonych. Przywracanie w parafiach funkcji kantora przyczynia się do ożywienia śpiewu, a przez to do lepszego przeżywania liturgii.