Boże mój, Tyś moją nadzieją

Podczas audiencji ogólnej 10 sierpnia w Auli Pawła VI w Watykanie Papież rozważał zagadnienia "Spoczynku w Bogu" i "Dziecięctwa Bożego", porównując je do spokoju dziecka przy matce. Analizując Psalm 131 (130), Benedykt XVI kontynuował rozpoczęty przed rokiem przez Jana Pawła II cykl katechez na temat miejsca nieszporów w liturgii godzin Kościoła. Po wygłoszeniu nauki i streszczeniu jej w kilku językach Ojciec Święty pozdrowił pielgrzymów z różnych krajów, odmówił z nimi Modlitwę Pańską i udzielił wszystkim błogosławieństwa apostolskiego, po czym odleciał śmigłowcem do swej letniej rezydencji w Castel Gandolfo.

Oto skrócony polski tekst katechezy papieskiej:
Wysłuchaliśmy jedynie kilku słów - w hebrajskim oryginale Psalmu 131 (130) jest ich około trzydziestu - a jednak są one bardzo dobitne. Podejmują temat drogi w całej literaturze religijnej: dziecięctwa duchowego. Myśl biegnie natychmiast spontanicznie do św. Teresy z Lisieux, do jej "małej drogi", do jej pragnienia "pozostania maleńką", aby "być w ramionach Jezusa".
W centrum psalmu znajduje się bowiem obraz matki z dzieckiem, znak czułej i macierzyńskiej miłości Boga, jak wyraził to już prorok Ozeasz: "Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem (...). Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę - schyliłem się ku niemu i nakarmiłem go" (Oz 11, 1.4).
Psalm rozpoczyna się opisem postawy przeciwnej do dziecięctwa, świadomego własnej kruchości, ale ufnego w pomoc innych. Mowa jest mianowicie o pysze serca i wyniosłości spojrzenia, "rzeczach wielkich i przerastających siły" (por. Ps 131 [130], 1). Pokazuje to osobę dumną, opisywaną za pośrednictwem słów hebrajskich, wskazujących na "wyniosłość" i "podniosłość", postawy aroganckie tych, którzy spoglądają na innych z poczuciem wyższości, a pozostają niższymi w sobie samych.
Wielka pokusa osoby pyszniącej się, która chce być - jak Bóg - sędzią dobra i zła (por. Rdz 3,5), jest zdecydowanie odrzucona przez modlącego się, który opowiada się za pokornym i spontanicznym zaufaniem jedynemu Panu.
(...)
W tym miejscu wyznanie ufności ze strony modlącego się rozciąga się na całą wspólnotę: "Izraelu, złóż w Panu nadzieję odtąd i aż na wieki!" (Ps 131 [130], 3). Nadzieja obejmuje teraz cały lud, który otrzymuje od Boga pewność, życie i pokój oraz sięga od chwili obecnej w przyszłość, "odtąd i aż na wieki".
Łatwo jest kontynuować modlitwę, wsłuchując się w inne głosy Psałterza, inspirowane tym samym zaufaniem do Boga. "Tobie mnie poruczono przed narodzeniem, Ty jesteś moim Bogiem od łona mojej matki" (Ps 22 [21], 11). "Choćby mnie opuścili ojciec mój i matka, to jednak Pan mnie przygarnie" (Ps 27 [26], 10). "Ty bowiem, mój Boże, jesteś moją nadzieją, Panie, ufności moja od moich lat młodych! Ty byłeś moją podporą od narodzin: od łona matki moim opiekunem" (Ps 71 [70], 5-6).
Tej pokornej ufności, jak widzieliśmy, przeciwstawia się pycha. Jan Kasjan, pisarz chrześcijański z przełomu IV i V w., przestrzega wiernych przed ciężarem tej wady, która "niszczy wszystkie cnoty razem i nie celuje tylko w przeciętnych i słabych, ale mierzy głównie w tych, których postawiono na szczycie, wykorzystując przy tym ich siły". I dalej pisze: "To właśnie jest powodem, dla którego błogosławiony Dawid strzeże z taką przezornością swego serca, że aż ośmiela się powiedzieć Temu, przed którym z pewnością nie ukryją się tajemnice jego sumienia: "Panie, niech nie chełpi się moje serce i nie unosi się pychą moje spojrzenie; nie uciekam w poszukiwaniu rzeczy wielkich, wyższych od moich sił" (...) A jednak, dobrze wiedząc, jak trudne jest nawet dla doskonałych pilnowanie się, nie uważa on, że wystarczy opierać się wyłącznie na swoich zdolnościach, ale błaga w modlitwie Pana, aby pomógł mu poradzić sobie i uniknąć strzału wroga i aby nie został ranny: "Niech mnie nie dogoni stopa pyszałka" (Ps 36 [35], 12)" .
Podobnie pewien anonimowy starzec z grona Ojców Pustyni przekazał nam to stwierdzenie, którego echo pobrzmiewa w Psalmie 131 (130): "Nigdy nie wysunąłem się z szeregu, aby iść bardziej w górę ani nie byłem nigdy niepokojony w razie upokorzenia, gdyż każda moja myśl sprowadzała się do tego, aby się modlić do Pana, aby nie zrobił ze mnie starego człowieka".
Zwracając się do Polaków, Benedykt XVI powiedział: "Pozdrawiam Polaków obecnych na tej audiencji. Życzę, aby pobyt w Rzymie umacniał waszą wiarę, nadzieję i miłość. Zabierzcie moje błogosławieństwo dla swych rodzin. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!".

Kolonia dla każdego?

Pełną parą trwały przygotowania do XX Światowych Dni Młodzieży w Kolonii. W intencji błogosławionego przebiegu spotkania metropolita Kolonii kard. Meisner w piątek 12 sierpnia zapalił ofiarną gromnicę przed kościołem Matki Bożej przy kolońskiej Kupfergasse. Abp Stanisław Ryłko z Watykanu poinformował, że na Światowe Dni Młodzieży zapisało się już ponad 400 tysięcy osób z 200 krajów świata. Specjalny fundusz solidarnościowy ma umożliwić udział w spotkaniu młodzieży z byłego Związku Radzieckiego. Tymczasem rzecznik ŚDM ks. Matthias Kopp poinformował o trudnościach wizowych osób "z niektórych krajów". Największy kłopot jest z ludźmi z Kamerunu, Togo i Filipin. Bp Limburga Franz Kamphaus komentując sytuację, powiedział: "To skandal. Ludzie, którzy permanentnie opowiadają się za otwartymi granicami, nie mogą teraz z naszego kontynentu robić twierdzy". - Jakie to ŚDM, na które może przyjechać tylko młodzież z krajów wysokorozwiniętych albo z bogatych rodzin? - dziwił się Jochen Proske ze Związku Katolickiej Młodzieży Niemiec (BDKJ). Młodzi ludzie z ogarniętego wojną domową Sierra Leone, których zaprosiła niemiecka diecezja, musieli przedzierać się do sąsiedniej Gwinei, aby złożyć wnioski wizowe, których w końcu nie otrzymali. Rzecznik ministerstwa tłumaczył, że w niektórych krajach bandy przemytników czekały od dawna na tak wielkie wydarzenie, jakim jest ŚDM, aby wykorzystać je na organizację nielegalnych przerzutów ludzi.

Madonna, która przetrwała

"Zbombardowana Madonna" - głowa drewnianej figury Matki Bożej wystawiona została w kaplicy katedry w japońskim mieście Nagasaki. Kościół katolicki w Japonii modlił się o pokój i w intencji dusz zmarłych w wyniku ataku atomowego na japońskie miasto przed 60 laty. 9 sierpnia 1945 roku, 3 dni po ataku atomowym na Hiroszimę, o godz. 11.02, w największej wówczas katedrze w Azji - w dzielnicy Urakami, 500 metrów od epicentrum wybuchu, przebywało 30 wiernych i 2 księży spowiadających w konfesjonałach. W wyniku wybuchu bomby plutonowej wszyscy zginęli, a kościół spłonął od uderzenia fali cieplnej. Z 12 tys. katolików tej wspólnoty 8,5 tys. zmarło. W całym Nagasaki było ok. 80 tys. ofiar śmiertelnych. Dalszych 60 tys. osób zmarło później w wyniku odniesionych ran i chorób popromiennych. Z zagłady ocalała wspomniana głowa drewnianego posągu Matki Bożej w katedrze, obecnie wystawiona na widok publiczny. Obchody rocznicy tragicznych wydarzeń rozpoczęły się Mszą św. w katedrze w Urakami na przedmieściach Nagasaki. Następnie w specjalnie w tym celu wybudowanej kaplicy wystawiono oryginał zniszczonej głowy figury Matki Bożej, znalezionej w gruzach po ataku atomowym i nazwanej "Zbombardowaną Madonną". Wcześniej w kościele prezentowano jej kopię, lecz wielu wiernych prosiło o możliwość modlitwy przed oryginałem.