Słowniczek pojęć etycznych - Dynamizm prawa naturalnego

Dynamizm prawa naturalnego stanowi, obok obiektywności i absolutności tegoż prawa, kolejną jego cechę. Można zauważyć, że jest on zwykłą konsekwencją właściwego rozumienia natury. Słowo "natura" wywodzi się etymologicznie z łacińskiego czasownika nascor czyli - "rodzić się". Oznacza zatem to, co ma się narodzić, co jest zawarte w akcie narodzin jako konsekwencja tego aktu. Etymologię wspiera dodatkowo i ubogaca chrześcijańska wizja człowieka, według której natura oznacza całe człowieczeństwo. Jest ono wpisane w historię, ludzkie relacje społeczne, struktury. W żaden sposób nie może zatem pozostać statyczne.
Z pojęciem dynamizmu prawa naturalnego wiąże się zagadnienie rozwojowego charakteru tego prawa. Wydaje się, że ten aspekt jest nie do pogodzenia z obiektywnym charakterem prawa naturalnego. Tymczasem nie należy tych atrybutów (aspektów) - obiektywności i charakteru rozwojowego prawa - traktować antynomicznie czy dialektycznie (teza i antyteza). Prawo naturalne, zgodnie z dynamiczną wizją natury ludzkiej, podlega rozwojowi, nie zmienia się jednak co do swej istoty. Przyjęcie rozwojowości prawa naturalnego dopuszcza zmienność jego form przy zachowaniu jednak jego podstawowej istoty. Jako przykład można wskazać oparty na prawie naturalnym stosunek rodziców do dzieci bądź dzieci do rodziców. Wskutek przemian społecznych ulega on głębokim przeobrażeniom (dynamice), w istocie swej jednak pozostaje niezmieniony. Podobnie, przekształceniom ulegają formy sprawowania władzy czy formy własności. Nie oznacza to jednak zmiany istoty tych form, a zwłaszcza faktu ich istnienia jako niezbędnych elementów współżycia społecznego.