- Pragnę powiedzieć, że to nie mój talent sprawił, iż mogłem pokazywać Ojca Świętego takim, jakim był. Ale sprawiła to jego osobowość i charyzmat. One mnie ośmieliły do tego, aby móc dostrzec jego pontyfikat i przekazać go tak, by inni mogli go również zobaczyć.

Tak mówił Arturo Mari, osobisty fotograf Jana Pawła II, podczas swojej wystawy otwartej w przeddzień Międzynarodowego Dnia Dziecka w Sejmie, zatytułowanej: "Największe spotkania, Jan Paweł II i dzieci". Spośród kilku milionów fotografii, jakie zrobił Mari z udziałem Jana Pawła II, kilkadziesiąt z nich podarował Polsce. Są to właśnie te z dziećmi. Pokazują one, jak ważną osobą w pontyfikacie Jana Pawła II było dziecko - symbol przyszłości narodu, co często powtarzał Papież i o czym przypomniał na spotkaniu przed otwarciem wystawy nuncjusz apostolski, arcybiskup Józef Kowalczyk. - Ojciec Święty napisał 14 encyklik, ale również cały szereg dokumentów, przesłań do współczesnego świata - bez słów. Tych, które przemawiają gestem, postawą, wyrazem twarzy. To są specjalne encykliki i cieszę się, że coś z nich, w tym wypadku zdjęć, możemy obejrzeć. Przypomnieć, że Ojciec Święty zawsze bronił ludzi, którzy byli niezauważani - mówił nuncjusz. - Przypominał o nich nie tylko poprzez organizacje międzynarodowe, ale również przez bezpośredni kontakt z tymi ludźmi. Często tymi najmniej zauważanymi są dzieci. Jan Paweł II traktował je jako szczególny symbol. Pamiętam jego pożegnanie z ojczyzną po pierwszej wizycie. Już będąc na schodach samolotu ucałował dziecko, mówiąc, że jest ono "symbolem i przyszłością narodu. Dbajmy o ten naród, jakim jest dziecko".

Papież i ludzie niezauważani

O tej otwartości Papieża na ludzi mówił Arturo Mari, wracając pamięcią do wizyty Ojca Świętego w Angoli w 1992 roku. Podkreślał przy tym, jak dalece wielkim inspiratorem i "twórcą" jego zdjęć był właśnie sam Papież. Wspominał, że kiedy jeden z biskupów oprowadzał Jana Pawła II po ruinach starego chrześcijańskiego kościoła, ten, choć wyrażając zaciekawienie, zainteresował się przede wszystkim biedną chałupą, która stała nieopodal ruin. I to już były "zdjęcia życia". W ten sposób Papież często konstruował fotoreporterom reportaże - piękne opowieści o ludziach teraźniejszości, ruiny powierzając archeologom. - Ku wielkiemu zdziwieniu biskupa, Ojciec Święty wszedł do tego ubogiego domu - opowiadał Mari - mieszkało tam dziesięć osób. Było tak ciasno, że nie sposób było jeszcze wejść jednej osobie. Papież zaprosił więc ich na zewnątrz i rozpoczął rozmowę. Usiadł sobie na kamieniu przed domem i pytał, jaką mają pracę, z czego żyją, jakie są ich radości i smutki. Dzieci z tej rodziny początkowo były onieśmielone Ojcem Świętym, ale on patrzył na nie tym swoim przenikliwym wzrokiem. I za chwilę zaczęły mu siadać na kolanach, ramionach. Zaczęły się z nim bawić, bo jednym z przesłań Jana Pawła II było pokazywanie, jak wielką troską powinniśmy obejmować dzieci.
Choć bohaterem spotkania w Sejmie był Arturo Mari, to jednak tak naprawdę, dzięki fotografowi, stał się nim Ojciec Święty, o którym opowiadał nie tylko za pomocą zdjęć dzieci ze wszystkich kontynentów, utrwalonych w różnym czasie. Dzieci nigdy wzajemnie obojętnych: uśmiechniętych, innym razem nieco wystraszonych tą bezpośredniością "człowieka w bieli", zaciekawionych. W bezpośrednim dialogu. W fotosach niezapisanej encykliki, pozwalających przybliżyć się do jego pontyfikatu, otwartego na ludzi w czasie, kiedy go ludzie nie mają.
Ale to ponowne spotkanie z Ojcem Świętym w Sejmie było zasługą niezwykłego fotografa również dlatego że potrafił on z niezwykłą skromnością opowiadać o swojej pracy u boku Papieża. Był z nim w tych rzadkich chwilach, kiedy towarzyszyło mu zaledwie kilka osób. Z ogromnym wzruszeniem opowiadał o ostatnim Wielkim Piątku podczas Drogi krzyżowej 2005 roku, gdy dane mu było towarzyszyć Papieżowi. Kiedy Jan Paweł II już nie mógł bezpośrednio brać udziału w uroczystościach w Koloseum, telewizja pokazywała raz jego prywatną kaplicę, a raz nabożeństwo Drogi krzyżowej odbywające się w Koloseum. - Raz pokazywano Koloseum, innym razem Papieża - wspominał Arturo Mari. - Opowiadam o tym, bo chcę pokazać, jak bardzo Jan Paweł II był wierny Kościołowi, Ewangelii. Kiedy odprawiano 14. stację, Ojciec Święty poprosił o krzyż. Wówczas stacja telewizyjna pokazała Koloseum. Gdy lekarze nie wyrażali zgody, aby Papież wziął krzyż, on zażądał go z charakterystycznym dla siebie walnięciem pięścią w podłokietnik. Przyniesiono mu krzyż i wówczas przyłożył go sobie do czoła. Przytulił się do niego. Tego już stacja telewizyjna nie pokazała. Miałem to niebywałe szczęście, że mogłem uchwycić ten moment. I jest to dla mnie jedno z wielkich przeżyć, jakie zawdzięczam Papieżowi.
Z dużym wzruszeniem, bliskim płaczu, Arturo Mari nie wstydził się też mówić o ostatnim spotkaniu z Ojcem Świętym, siedem godzin przed "jego odejściem do Domu Ojca". Po raz kolejny osobisty fotograf Papieża zapewniał, że Jan Paweł II nie umierał bez przytomności, że nie zapadł w śpiączkę, jak podawały niektóre agencje. - To wszystko nieprawda. W tym dniu rozmawiałem telefonicznie z księdzem Dziwiszem. Powiedziałem, że już nie będę wchodził do apartamentu Ojca Świętego, by nie przeszkadzać - opowiadał Arturo Mari. - Biskup poprosił mnie, bym przyszedł. Kiedy wjechałem do apartamentu windą, już na mnie czekał. Przywitaliśmy się i razem popłakaliśmy. Wszedłem do apartamentu. Byłem zaskoczony, bo Ojciec Święty leżał spokojnie. Miał tylko przechyloną głowę. Ksiądz Dziwisz powiedział: "Ojcze, przyszedł Arturo". Ojciec Święty otworzył oczy, uśmiechnął się, popatrzył i powiedział: "Witaj, Arturo". Padłem wówczas na kolana. Nie byłem w stanie więcej wydusić słowa. Wziąłem go tylko za rękę, a Ojciec Święty powiedział: "Dziękuję ci za wszystko, Arturo". Wybuchnąłem płaczem. On o wszystkich nas pamiętał. O tych dzieciach. Małych i dorosłych. I wierzę, że i tu, teraz, patrzy na nas z góry.

"Największe spotkania, Jan Paweł II i dzieci", wystawa fotogramów Arturo Mari zorganizowana pod honorowym patronatem Pawła Jarosa, rzecznika praw dziecka, Kazimierza M. Ujazdowskiego, wicemarszałka Sejmu, i Polskiego Wydawnictwa Encyklopedycznego.