Pod takim hasłem pod koniec ubiegłego tygodnia odbyło się ogólnopolskie sympozjum biblijno-ekumeniczne w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej w Obrze k. Wolsztyna. Okazją do refleksji, spotkania, dialogu, modlitwy i szukania dróg prowadzących do jedności stała się 40. rocznica ogłoszenia soborowego dekretu o ekumenizmie (Unitatis redintegratio). Sympozjum zostało zorganizowane przez wspólnotę oblackiego seminarium z inicjatywy działającego w nim Kleryckiego Koła Ekumenicznego.
"Wezwanie do dialogu i bycia razem nie jest tylko jakimś dodatkiem do życia chrześcijańskiego, uzupełnieniem tradycyjnego działania Kościoła. Dialog ekumeniczny należy w sposób organiczny do całości jego życia i działania. Jest jednym z priorytetów Kościoła i imperatywem chrześcijańskiego sumienia. Dialog ekumeniczny jest drogą Kościoła - stwierdza Jan Paweł II na kartach Encykliki "Ut unum sint" (nr 8,20,31)" - powiedział o. dr Marian Puchała OMI - inaugurując swym referatem sympozjum. W świetle słów i nauczania Ojca Świętego i Soboru Watykańskiego II, w mury naszego seminarium zagościli hierarchowie różnych wspólnot chrześcijańskich, profesorowie różnych uczelni, kapłani, siostry zakonne, klerycy z różnych seminariów i świeccy, by wspólnie pochylić się nad modlitwą, jaką Jezus przed męką kierował do Ojca za swoich uczniów: aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał (J 17,21).
Skandal podziału chrześcijan, wyznawców tego samego Chrystusa, stanowi dla świata zgorszenie. Problem jest o tyle głębszy, o ile słyszy się o wzajemnej nienawiści wyznawców Boga, który jest Miłością (1J 4,8) i który miłość bliźniego, obok miłości Boga, czyni największym przykazaniem.
Dążenie do pojednania
Z ludzkiego punktu widzenia pełna komunia, jedność, jest niemożliwa, ale wspiera nas na tej drodze Jezus Chrystus. Pomimo tak wielu różnic, jest wiele spraw, które nas łączy. Oczywiście dialog ekumeniczny nie jest prowadzony na modłę ustaleń politycznych, gdzie strony w imię uzyskania zadowalającego konsensusu są w stanie zrezygnować ze swoich stanowisk. Tak absolutnie nie jest. Dążenie do ekumenii to przede wszystkim dążenie w prawdzie do pojednania, do przywrócenia jedności. Trzeba trwać przy Chrystusie, gdyż On jest Prawdą. Podział chrześcijaństwa to rezultat przede wszystkim grzechu ludzkiego. Okres paschalny jest więc również szczególnym wezwaniem, aby na wzór Chrystusa, którego wszyscy uznajemy za Pana, zmartwychwstawać z naszych uprzedzeń i wzrastać ku miłości, której On jest źródłem. Chrześcijanin to człowiek miłości, to świadek Chrystusowego Zmartwychwstania, a trudno mówić o świadectwie wtedy, gdy członkowie jednej rodziny, którzy mają jednego Ojca, są ze sobą poróżnieni. O ekumenizmie można debatować dużo, prowadzić dysputy teologiczne, ale póki my sami nie zaczniemy budować cywilizacji miłości, szacunku i prawdy między nami samymi, ekumenizm będzie pustą literą, tylko czy będziemy mogli wtedy w spokoju czytać modlitwę Jezusa: "Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno" (J 17, 11)?
Katolicy, protestanci, prawosławni
Obrzańskie sympozjum biblijno - ekumeniczne zgromadziło wielu wspaniałych prelegentów, a wśród nich: ks. bp. Tadeusza Pikusa (wiceprzewodniczącego Rady Episkopatu Polski ds. Ekumenizmu), ks. prof. Leonarda Górkę (Instytut Ekumeniczny KUL), ks. prof. Waldemara Chrostowskiego (UKSW Warszawa), o. dr. Wojciecha Popielewskiego OMI (UAM Poznań, rektor i wykładowca Pisma Świętego WSD w Obrze), o. dr. Mariana Puchałę OMI (wykładowca teologii fundamentalnej WSD w Obrze), ks. dr. Piotra Nikolskiego (Kościół prawosławny), ks. bp. Zdzisława Trandę (Kościół ewangelicko-reformowany). Świadomi tego, że dzieło jednoczenia chrześcijan jest w rękach Bożych, do Niego kierowaliśmy wspólną modlitwę podczas nabożeństw ekumenicznych, jak również poznawaliśmy kulturę i zwyczaje innych wspólnot. Wskazywano również na problemy dialogu międzyreligijnego z judaizmem (referat ks. prof. Waldemara Chrostowskiego: "Biblia chrześcijańska a Biblia żydowska") i wyznawcami islamu (poruszające świadectwo prof. Michaela Abdalla z Syryjskiego Kościoła Ortodoksyjnego).