Prócz upoważnienia do sprawowania sakramentu pokuty z mocy prawa, istnieje możliwość uzyskania go dzięki udzieleniu przez kompetentną władzę, a więc przez kompetentnego przełożonego. Jest nim ordynariusz miejsca, który może udzielić upoważnienia wszystkim prezbiterom wobec jakichkolwiek wiernych. Kapłan będący członkiem jakiegoś instytutu zakonnego nie powinien jednak korzystać z tego upoważnienia bez, przynajmniej domyślnej zgody, własnego przełożonego (por. kan. 969 § 1 KPK). Stosownego upoważnienia może udzielić także przełożony instytutu zakonnego lub stowarzyszenia życia apostolskiego, kleryckiego, na prawie papieskim, wszystkim prezbiterom upoważnionym do spowiadania własnych jego podwładnych oraz innych przebywających trwale w domu (por. kan. 968 § 2 i 969 § 2 KPK).
Warunkiem udzielenia upoważnienia do spowiadania jest pozytywnie zdany egzamin albo gdy upoważniony do jego udzielenia skądinąd posiada wiedzę, co do zdatności kandydata. Zastrzega się jednak, że ordynariusz miejsca nie powinien udzielać upoważnienia do spowiadania prezbiterowi, mimo że ma na jego terenie stałe lub tymczasowe zamieszkanie, bez wcześniejszego wysłuchania, jeśli to tylko możliwe, zdania ordynariusza tegoż prezbitera (por. kan. 970 i 971 KPK). Rezygnacja z kontaktu z ordynariuszem prezbitera, któremu ma być udzielone upoważnienie i wystawienie go bez konsultacji, nie powoduje jego nieważności.
Upoważnienie to może być wystawione na czas określony lub nieokreślony (por. kan. 972 KPK), w zależności od potrzeb i decyzji przełożonego. Najlepiej, gdyby było ono wystawione na piśmie, jak i inne dokumenty sporządzane przez władzę duchowną.
Upoważnienie, które w Kodeksie jest określane jako habitualne, nie powinno być odwoływane jak tylko z poważnej przyczyny. Gdy ma miejsce taka przyczyna i ordynariusz udzielający upoważnienia je odwołuje, prezbiter traci upoważnienie do spowiadania wszędzie. Gdy je odwołuje inny ordynariusz, utrata upoważnienia następuje tylko na terytorium tego, który je odwołał (por. kan. 974 § 1 i § 2 KPK).
Obowiązkiem każdego ordynariusza, który odwołał prezbiterowi upoważnienie do spowiadania, jest powiadomienie o tym fakcie ordynariusza własnego z racji inkardynacji, a jeśli chodzi o członka instytutu zakonnego, jego kompetentnego przełożonego. Gdy natomiast odwołał upoważnienie własny przełożony wyższy, prezbiter traci wszędzie władzę spowiadania członków instytutu, jeśli jednak uczynił to inny kompetentny przełożony, prezbiter traci tę władzę jedynie wobec jego podwładnych (por. kan. 974 § 3 i § 4 KPK).
Jak wynika z powyższych ustaleń, w normalnych warunkach władzę rozgrzeszania posiada każdy kapłan, który ponadto uzyskał upoważnienie do spowiadania czy to mocą samego prawa, czy dzięki udzieleniu go przez kompetentnego przełożonego. Gdyby z jakiegoś powodu nie miał upoważnienia lub je utracił, zachowuje prawo do ważnego i godziwego rozgrzeszania wszystkich penitentów znajdujących się w niebezpieczeństwie śmierci z wszelkich cenzur i grzechów, nawet, gdy jest obecny przy tym upoważniony kapłan.