Aby dać nam konkretny przykład, Jezus skupia się na „obrzędzie ofiarowania”. Składając Bogu ofiarę, odwzajemniało się bezinteresowność jego darów. Był to bardzo ważny obrzęd, złożenia ofiary, żeby symbolicznie odwzajemnić – nazwijmy to tak – darmowość Jego darów i było ważne do tego stopnia, że nie wolno było go przerywać, chyba że z poważnych powodów. Jezus stwierdza jednak, że trzeba go przerwać, jeśli brat ma coś przeciwko nam, aby najpierw pójść się z nim pojednać: dopiero wtedy obrzęd jest wypełniony. Przesłanie jest jasne: Bóg kocha nas jako pierwszy, darmo, czyniąc pierwszy krok w naszą stronę bez naszej zasługi. Zatem nie możemy świętować Jego miłości bez uczynienia pierwszego kroku, aby pojednać się z tymi, którzy nas zranili. W ten sposób dokonuje się wypełnienie w oczach Boga. (…) Innymi słowy, Jezus daje nam do zrozumienia, że reguły religijne są użyteczne, że reguły religijne są dobre, ale są tylko początkiem: aby nadać im wypełnienie, trzeba wyjść poza literę i żyć ich sensem. Przykazania, które dał nam Bóg, nie mogą być zamknięte w dusznych skarbcach formalnego przestrzegania, w przeciwnym razie pozostajemy w religijności zewnętrznej i religijności oderwanej, będąc sługami „boga władcy”, a nie dziećmi Boga Ojca. A Jezus pragnie, abyśmy nie mieli idei „boga władcy”, lecz Ojca i w tym celu trzeba wyjść poza literę.
Anioł Pański, niedziela 12 lutego
Pamiętajmy przede wszystkim, że trzeba być blisko cierpiących, słuchać tego, co mówią, oferując im miłość i akceptację. Aby jednak tak uczynić, musimy nauczyć się dostrzegać w bólu naszego brata swoisty znak, który mówi nam, iż ten człowiek ma pierwszeństwo, który przemawia do głębi naszego serca i zmusza nas do zatrzymania się, nie pozwalając iść dalej. To wrażliwość, która wzrasta, im bardziej angażujemy się w spotkanie z osobami cierpiącymi. A takie wspólne chodzenie pomaga nam wszystkim dostrzec najprawdziwszy sens życia, czyli miłość.
Przemówienie do przedstawicieli duszpasterstwa służby zdrowia rzymskiej diecezji, czwartek 9 lutego
Paweł pisze: «w dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem» (2 Tm 4, 7). Stanowi to doskonałe przypieczętowanie przylgnięcia do tego, do czego zostaliśmy wezwani, nawet jako sportowcy. W wyścigu tym, co daje napęd, co prowadzi do dobrego wyniku, jest motywacja, wewnętrzna siła. Sprawdzianu nie stanowi wynik liczbowy, ale to, jak wierni i konsekwentni byliśmy wobec naszego powołania.
Przemówienie do zawodników Amatorskiego Towarzystwa Sportowego „Sport w Watykanie”, czwartek 9 lutego