Członkowie Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu Ołtarza, zwani sercanami białymi, są powołani do tego, by kontemplować, żyć i głosić światu miłość Boga wcielonego w Jezusie. Fundamentem całego instytutu jest natomiast poświęcenie się Najświętszym Sercom Jezusa i Maryi, która w szczególny sposób uczestniczyła w tajemnicy wcielenia.
Wyjątkowe rekolekcje
Założycielem zgromadzenia jest Piotr Coudrin, syn francuskich rolników, pochodzący z małej wioski nieopodal Poitiers. Odkrywając w sobie powołanie kapłańskie, wstąpił do seminarium duchownego w 1787 r., kiedy to wybuchła rewolucja francuska. Duchowni, którzy nie złożyli przysięgi wierności nowej władzy, pozostając wierni papieżowi, musieli się ukrywać. Mimo to 24-letni Piotr decyduje się na kapłańską drogę, a święcenia przyjmuje potajemnie 4 marca 1792 r. w bibliotece seminarium irlandzkiego w Paryżu, gdzie ukrywał się jeden z biskupów. On również zmuszony został do spędzenia pięciu miesięcy w ukryciu na strychu wiejskiego gospodarstwa, w którym pracował jego kuzyn. To był dla niego czas wyjątkowych rekolekcji, podczas których w głęboki sposób doświadczył obecności Boga i doznał wizji, która poprowadziła go do założenia nowej wspólnoty misjonarzy złożonej z mężczyzn i kobiet. Ks. Piotr Coudrin tak wspomina to doświadczenie: „Po Mszy św. wszedłem na mój strych i uklęknąłem przed korporałem, gdzie wierzyłem, że jest ciągle Najświętszy Sakrament. Zobaczyłem wtedy to, czym jesteśmy teraz. Wydawało mi się, że było nas wielu razem; że jesteśmy oddziałem misjonarzy i że mamy wszędzie zanosić Ewangelię. (...) To pragnienie założenia stowarzyszenia, które niesie wiarę wszędzie, nigdy mnie nie opuściło”.
Po wyjściu z kryjówki ks. Coudrin podjął zakonspirowaną działalność duszpasterską, organizując m.in. Stowarzyszenie Księży Najświętszego Serca. W 1795 r. o przyjęcie do Stowarzyszenia poprosiła młoda kobieta, Henryka Aymer de la Chevalerie, szlachcianka z okolic Poitiers, która w więzieniu, gdzie została wtrącona za ukrywanie kapłanów wiernych Rzymowi, przeżyła przemianę duchową i nawrócenie. Wkrótce zainicjowała ona powstanie grupy kobiet „Samotnic” noszących pod ubraniami szare habity. W tym samym czasie ks. Coudrin, nazywany już wówczas Dobrym Ojcem, podjął się formowania gałęzi męskiej nowego zgromadzenia. W Boże Narodzenie 1800 r. razem z Henryką Aymer – nazywaną Dobrą Matką oraz wraz ze swoimi towarzyszami, złożyli śluby wieczyste. Dobry Ojciec został przełożonym nowej wspólnoty i przybrał imię Maria Józef. Jednak aż do 1817 r., kiedy to zgromadzenie – wspólnota o dwóch gałęziach: męskiej i żeńskiej – mogło zostać oficjalnie zatwierdzone przez papieża Piusa VII, musi żyć w podziemiu. Mimo to od samego początku założyciele pragnęli, aby nowa wspólnota mogła nieść światło Ewangelii na wszystkie krańce świata. Pragnienia te zaczęły się spełniać w 1826 r., kiedy to pierwsi misjonarze wyruszyli na archipelag Wysp Hawajskich. Od tego momentu rozpoczęła się nieustająca droga misyjnego wymiaru zgromadzenia.
Przez życie Jezusa
Nawiązując do pierwotnego celu zgromadzenia, sercanie pragną odtwarzać cztery okresy życia Jezusa. Pierwszy to Jego lata dziecięce, dlatego podejmują się wychowywania dzieci i młodzieży, m.in. poprzez katechezę, prowadzenie różnych grup duszpasterskich, świetlicy dla dzieci i młodzieży czy organizując bursę dla studentów. Drugi – życie ukryte, jest wezwaniem do wynagradzania przez codzienną adorację Najświętszego Sakramentu zniewag wyrządzanych Najświętszym Sercom Jezusa i Maryi. Życie ewangeliczne Jezusa odtwarzają poprzez głoszenie misji i rekolekcji parafialnych i młodzieżowych. Część współbraci oddaje się również pracy apostolskiej na misjach zagranicznych w różnych krajach Afryki, Azji, obu Ameryk, Oceanii i Europy. Natomiast życie ukrzyżowane Chrystusa naśladują przez praktykowanie dzieł chrześcijańskiego umartwienia.
Ponadto, celem zgromadzenia jest szerzenie nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusa i Niepokalanego Serca Maryi, którym bez reszty poświęcają się jego członkowie. Dlatego szczególnie ważna jest dla nich wiara w osobistą, czułą i bezwarunkową miłość Boga do nas i w Jego delikatny sposób, w jaki prowadzi nas przez życie. To trwałe uczucie bycia kochanym, przeżyte przez Dobrego Ojca i Dobrą Matkę, jest wyrażone przez zgromadzenie w Sercu Jezusa, źródle i symbolu wiernej miłości. Natomiast Maryja, przez swoją wiarę, cichość i całkowite oddanie, jest modelem i wzorem w pragnieniu wejścia do Serca Jezusa. Jest jednocześnie towarzyszką na drodze powołania.
Z Francji do Polski
Do Polski pierwsi sercanie biali przybyli dopiero po II wojnie światowej. Byli to ojcowie polskiego pochodzenia pracujący w prowincji francuskiej zgromadzenia. Przejęli oni klasztor Christus Rex (Chrystusa Króla) w Sokołówce (obecnie w granicach Polanicy-Zdroju) po niemieckich współbraciach przesiedlonych, w wyniku zmiany granic, do Niemiec. Po przeprowadzeniu najniezbędniejszych prac remontowych ojcowie otworzyli tam dom dziecka, a w 1949 r. – nowicjat. Jednocześnie sercanie prowadzili też duszpasterstwo parafialne, a ich dom w 1959 r. uzyskał status wiceprowincji podlegającej prowincji francuskiej. W tym czasie władze komunistyczne próbowały zlikwidować tę nową placówkę zakonną i przejąć należące do niej budynki, co się jednak nie udało. Mimo napotykanych trudności, zgromadzenie powoli się rozrastało, a tworzący je kapłani pracowali najczęściej w duszpasterstwie parafialnym i to nie tylko na terenie archidiecezji wrocławskiej.
W latach 70. ubiegłego wieku pierwsi ojcowie z Polski wyjechali też, zgodnie z charyzmatem zgromadzenia, na misje zagraniczne na Tahiti, do Peru, Zairu i Niemiec. W następnym dziesięcioleciu polscy sercanie rozpoczęli pracę w Norwegii i Austrii, a od 1990 r. posługują także na Ukrainie. Poza tym przejmują opiekę duszpasterską nad wiernymi w kolejnych parafiach w Polsce, m.in. w parafii w Cieszęcinie (1999 r.) na terenie diecezji kaliskiej, która jest równocześnie diecezjalnym sanktuarium św. Wojciecha oraz w 2013 r. w parafii pw. św. Jana Chrzciciela w podpoznańskich Owińskach. Ta jedyna wspólnota sercanów białych w archidiecezji poznańskiej liczy trzech ojców, a jej centrum stanowi pocysterski kościół przebudowany w stylu barokowym w XVIII w. Przylega do niego zespół budynków klasztoru sióstr cysterek ufundowanego tu w XIII w. przez księcia Przemysła I i jego brata Bolesława Pobożnego. Obecnie mieści się w nim Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla dzieci Niewidomych.
Zgromadzenie Najświętszych Serc Jezusa i Maryi oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu Ołtarza (SSCC)
Zgromadzenie w sieci: www.sercaniebiali.pl
Dom prowincjalny
Klasztor Dobrego Ojca Piotra Coudrin
ul. Snopkowa 5
52–225 Wrocław
tel. 71 364 49 06
e-mail: sscc@onet.pl
Parafia pw. św. Jana Chrzciciela
pl. Przemysława 12
62–005 Owińska
tel. 61 812 65 02
e-mail: owinska@archpoznan.pl
www.owinska.pl