W Polsce do najstarszych zachowanych witraży należą 23 kwatery z katedry włocławskiej.
Datowane na połowę XIV w., do końca XIX w. znajdowały się w środkowym oknie absydy.
Podczas prac regotyzacyjnych (przełom XIX i XX w.) rozmieszczono je w dwóch oknach po obu stronach głównego ołtarza, przedzielając polami wypełnionymi motywem ośmioramiennych gwiazd. W czasie ostrzału Włocławka przez bolszewików (13–16 sierpnia 1920 r.) kule armatnie uszkodziły dziesięć kwater. Naprawiono je i odrestaurowano na koszt państwa w latach 1920–1928 i umieszczono na nowo w bocznych oknach absydy. W 1939 r. kwatery wyjęto. Na ich miejsce, podobnie jak w 1938 r. w okno centralne, wstawiono witraże Mehoffera. Złożone w podziemiach katedry przetrwały czas wojny, ale uległy znacznemu zniszczeniu. Dwie kwatery wymontowano wcześniej i złożono jako depozyt w Muzeum Narodowym w Krakowie. Korzystał z nich Mehoffer i tam przetrwały wojnę.
W latach 50. XX w. witraż poddano zabiegom konserwatorskim. W 1959 r. osiem kwater eksponowano na wystawie witraży gotyckich w Muzeum Narodowym w Warszawie i Muzeum Pomorskim w Toruniu. Następnie wszystkie umieszczono w kaplicy św. Barbary, gdzie stanowiły rodzaj tymczasowej ekspozycji muzealnej. Po konserwacji w latach 1986–1987 umieszczono je w oknie tej kaplicy.
Mimo że niektórzy historycy sztuki datowali witraże włocławskie nawet na wiek XIII, są one, pod względem kolorystyki i kompozycji, typowe dla 1. połowy XIV w. Kompozycja w owym czasie była uzależniona od wielkości okna i jego podziału na pola. Sceny figuralne, ujęte w medaliony, przedstawiające wydarzenia biblijne, znajdowały się na pasach tworzących ornament roślinny lub geometryczny. Umieszczano najczęściej tylko dwie postacie, dzięki czemu osiągano dużą przejrzystość i czytelność, nawet ze znacznej odległości.
Sześć spośród kwater witrażowych ilustruje sceny z Nowego, czternaście – ze Starego Testamentu. Na trzech polach są przedstawienia głowy Chrystusa, Matki Bożej i św. Jana. Sceny z Nowego Testamentu, umieszczone na tle wici winnej latorośli przedstawiają: Ofiarowanie w świątyni, Ucieczkę do Egiptu, Rzeź niewiniątek, Powrót z Egiptu i Chrzest Jezusa. Jest też scena Powalenia bożków egipskich, zaczerpnięta z apokryfu.
Kwatery ze scenami ze Starego Testamentu, umieszczone na ornamencie geometrycznym, przedstawiają po dwie postacie patriarchów i proroków. Każdy trzyma wstęgę ze swoim imieniem wypisanym po łacinie. Na ośmiu medalionach są, jako protoplaści Chrystusa, patriarchowie: Abraham i Izaak, Dawid i Salomon, Roboam i Salatiel, Jozafat i Joram, Ozeasz i Joatam, Jechoniach i Zorobabel, Sadok i Eleazar oraz Józef i Malachiasz. Zestawienie Józefa z prorokiem Malachiaszem stanowi prawdopodobnie celowe połączenie cyklu genealogicznego (protoplaści Jezusa) i profetycznego (prorocy). Poza Malachiaszem ukazani są prorocy: Mojżesz i Jonasz, Henoch i Eliasz, Izajasz i Daniel, Jeremiasz i Ezechiel, Micheasz i Habakuk oraz Zachariasz i Balaam.
Anna Olejnik (Romualda Hankowska), z cyklu Wśród zabytków (8), Witraże katedry włocławskiej, „Ład Boży” 26 (501), 1987.