Tak o możliwości uczestnictwa osób świeckich w życiu osób konsekrowanych pisał św. Jan Paweł II w adhortacji Vita consecrata (O życiu konsekrowanym i jego misji w Kościele i w świecie). O wartości powołania zakonnego dla Kościoła i świata zapragnął przypomnieć także papież Franciszek, ogłaszając trwający właśnie Rok Życia Konsekrowanego. Żyjąc jednak w świecie, nie wszyscy słyszą Boże wołanie i też nie wszyscy, z różnych powodów, na nie odpowiadają. Ci zaś, którzy odpowiadają, nie zdołaliby sami wykonać powierzonych zadań. Dlatego Pan Bóg zawsze sprawiał, że do osób powołanych przyłączali się inni powołani i tak zaczęły powstawać wspólnoty, które dawały początek zgromadzeniom zakonnym. Natomiast Duch Święty wzbudzał w historii Kościoła i wzbudza wciąż nowe sposoby życia charyzmatem zakonnym, nowe inicjatywy i nowe sposoby wyrażania miłości.
Stowarzyszenia świeckich
Na terenie archidiecezji poznańskiej istnieje 36 żeńskich zgromadzeń zakonnych, wśród nich dwa klauzurowe. Mogliśmy zapoznawać się z nimi w kolejnych numerach „Przewodnika Katolickiego”. Nie są one dziełem utworzonym przez ludzi, jako instytucje świadczące dobro innym, ale stanowią owoc niezwykłego spotkania z Panem Bogiem – są Jego dziełem. Każde zgromadzenie ma bogatą historię przyjaźni z Panem i misję do spełnienia w Kościele oraz w świecie. „Fantazja miłości nie znała granic i umiała otworzyć wiele dróg, aby wnieść tchnienie Ewangelii w kultury i w najróżniejsze dziedziny życia społecznego”, napisał papież Franciszek w Liście do osób konsekrowanych z okazji Roku Życia Konsekrowanego.
Wokół rodzin zakonnych gromadzą się także osoby świeckie zachwycone Bożym pięknem i miłością, które również je pociągają. Bywają to osoby w różnym wieku: dzieci, młodzież i dorośli, którzy czują się powołani do życia charyzmatycznego w stanie świeckim. Tworzą one wspólnoty przy zgromadzeniach zakonnych, a tym samym stanowią „rodzinę charyzmatyczną”, żyjącą charyzmatem danego zgromadzenia. W naszej archidiecezji przy kilkunastu zgromadzeniach istnieją takie stałe wspólnoty lub stowarzyszenia świeckich. Niektóre mają długą tradycję, sięgającą początków zgromadzenia, inne krótszą, gdyż powstawały po Soborze Watykańskim II. Są to: Afiliantki przy Zgromadzeniu Sacré Coeur (Siostry Sacré Coeur); Apostołki Zmartwychwstania (Siostry Zmartwychwstanki); Fundacja „Dom na skale” (Siostry Uczennice Krzyża); Koło Przyjaciół św. Urszuli (Siostry Urszulanki SJK); Przymierze Rodzin, Wspólnota Modlitewna Rodzin (Siostry Służebniczki Wielkopolskie); Rodzina Felicjańska (Siostry Felicjanki); Stowarzyszenie Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum” (Siostry Miłosierdzia); Stowarzyszenie Miłosierdzia, Stowarzyszenie Cudownego Medalika, Stowarzyszenie Dzieci i Młodzieży Maryjnej (Siostry Szarytki); Stowarzyszenie Najświętszej Rodziny (Siostry Nazaretanki); Stowarzyszenie Współpracowników Salezjańskich (Siostry Salezjanki); Szensztackie Dzieło Rodzin (Siostry Szensztackie); Wspólnota Świętej Elżbiety (Siostry Elżbietanki); Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego (Siostry Pallotynki).
Udział w charyzmacie zgromadzenia
Wszyscy ochrzczeni powołani do wspólnoty, którą jest Kościół, są zaproszeni do współpracy w tworzeniu środowiska, w którym każdy będzie miał odpowiednie warunki, aby doświadczać obecności Boga, poznać myśl Bożą wobec siebie i odkryć swoje życiowe powołanie. W ostatnich latach, pod wpływem rozwijającej się myśli soborowej, rozpowszechnia się przekonanie o wzajemnym uzupełnianiu się powołań do życia zakonnego i świeckiego. Osoby świeckie korzystając z mądrości ewangelicznej, zaczerpniętej z pism wielkich świętych i sprawdzonej w ich życiu, poznają charyzmat i duchowość założycieli, by współpracować w dziełach podejmowanych przez wspólnoty zakonne. Współpraca świadczy o tym, że wszyscy należą do Kościoła i są za niego odpowiedzialni, że także świeccy tworzą wspólnotę razem z osobami duchownymi i konsekrowanymi, współpracując z nimi w różnych dziedzinach życia dla ewangelizowania świata. W tej współpracy nie chodzi jednak o pomoc personalną świeckich dla zgromadzenia, ale o rozeznanie ich własnego powołania i misji w Kościele, by poprzez osobiste świadectwo wnosić ducha Ewangelii w miejsce swojego życia, nauki i pracy. Stąd też świeccy mogą włączać się w misję ewangelizacji i w dzieła apostolskie, które Kościół prowadzi, zachowując przy tym własną tożsamość charyzmatyczną. W wielu sytuacjach, bez pomocy osób świeckich, zgromadzenia zakonne nie dotarłyby lub z trudnością mogłyby dotrzeć do różnych społeczności. Świeccy są więc przedłużeniem ich apostolskiego oddziaływania w miejscach, gdzie osoby zakonne nie żyją na co dzień. Natomiast wspólnoty zakonne widząc potrzebę pomocy i wspierania współczesnej rodziny, podejmują zgodnie ze swoim charyzmatem formację rodzin, przygotowują młodych ludzi do podjęcia przyszłych zadań i obowiązków jako małżonków i rodziców, wspierają rodziny w procesie wychowywania dzieci, przychodzą z pomocą w momentach trudności i kryzysów. Zaangażowanie świeckich w misję zgromadzenia wymaga jednak odpowiedniego przygotowania. Umożliwiają je, przez wspólną modlitwę, refleksję i rozmowę, spotkania formacyjne we wspólnocie zakonnej ożywiające wiarę i dające siły do życia według niej.
Drogi współpracy
Bogactwo darów i różnorodność wspólnot wymaga, aby połączyć siły i służyć razem w Kościele. Mając na uwadze fakt, że życie konsekrowane jest wezwane, by dążyć do współdziałania różnych powołań, abp Stanisław Gądecki ustanowił Międzyzakonną Radę ds. Powołań Żeńskich w Archidiecezji Poznańskiej. Jej członkiniami są siostry z kilku różnych zgromadzeń zakonnych, o różnej duchowości. Rada współpracuje z Referatem Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego oraz z Referatem Powołaniowym Kurii Metropolitalnej. Ma ona inspirować działalność duszpasterską na rzecz powołań zakonnych, misyjnych oraz do świeckich instytutów życia konsekrowanego, koordynować działania międzyzakonne w dziedzinie duszpasterstwa powołań i promować kulturę powołaniową. W tym celu rada podejmuje m.in. modlitwę na rzecz powołań, organizuje spotkania o tematyce powołaniowej, upowszechnia dokumenty Kościoła związane z duszpasterstwem powołaniowym, a także wspomaga formację osób zaangażowanych w duszpasterstwo powołań.
Owocem współpracy archidiecezjalnej stały się najpierw wspólne przygotowania osób życia konsekrowanego do przeżywania Światowego Dnia Życia Konsekrowanego, obchodzonego 2 lutego w uroczystość Ofiarowania Pańskiego. Siostry i bracia ze wszystkich zgromadzeń działających na terenie archidiecezji gromadzą się w przeddzień tej uroczystości na wspólnej modlitwie. W międzyzakonnych zespołach podejmowane są też inicjatywy duszpasterskie, takie jak organizowane w ciągu całego roku w parafiach niedziele modlitw w intencji powołań. Kilka lat temu w Poznaniu powstał natomiast Międzyzakonny Ośrodek Formacji Początkowej, w którym uczą się dziewczęta z różnych zgromadzeń, które rozpoznały powołanie do życia konsekrowanego. To połączenie sił od początku daje możliwość doświadczenia wspólnoty Kościoła powszechnego z jego bogactwem charyzmatów.
Duszpasterstwo Powołań Archidiecezji Poznańskiej ma również wspólną stronę internetową, na której można znaleźć m.in. bieżące informacje na temat różnych powołań i charyzmatów, medytacje biblijne na niedziele oraz informacje o organizowanych przez poszczególne wspólnoty dniach skupienia i rekolekcjach.
Międzyzakonna Rada ds. Powołań Żeńskich Archidiecezji Poznańskiej
e-mail: rokzyciakonsekrowanego@gmail.com
Duszpasterstwo Powołań Archidiecezji Poznańskiej
Pomyśl o swoim powołaniu bez względu na to, ile masz lat. A może ktoś obok potrzebuje pomocy w rozeznaniu powołania? Informacje na temat różnych powołań i bogactwa charyzmatów można znaleźć na www.powolanie.archpoznan.pl.
Księga Duchowej Pomocy Powołaniom
Jeśli pragniesz włączyć się w Archidiecezjalne Dzieło Powołań i wspierać powołania, wpisz się do Księgi Duchowej Pomocy Powołaniom znajdującej się na stronie internetowej. Deklaracja będzie Ci przypominała, że włączasz się w „wielki ruch modlitwy”, o który prosił św. Jan Paweł II. W tej intencji możesz codziennie wybrać i ofiarować: dowolną modlitwę, dziesiątkę Różańca, udział we Mszy św. w tygodniu, cierpienia choroby, trud dnia codziennego.