W art. 53 kodeksu pracy zostały zawarte zasady rozwiązywania umów o pracę z pracownikami, którzy bez swojej winy nie mogą jej wykonywać.
Niezdolność do pracy na skutek choroby może być przyczyną rozwiązania umowy o pracę.
Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż 3 miesiące, gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy. Natomiast, gdy pracownik zatrudniony był u danego pracodawcy, co najmniej 6 miesięcy, lub gdy niezdolność do pracy spowodowana była wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową, wówczas pracodawca może rozwiązać z pracownikiem umowę o pracę, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące.
Kodeks pracy przewiduje też inne przyczyny umożliwiające rozwiązanie umowy o pracę bez winy pracownika. Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę w razie usprawiedliwionej nieobecności pracownika trwającej dłużej niż 1 miesiąc, z przyczyn innych niż wymienione powyżej.
Są też sytuacje, gdy pracodawca nie może rozwiązać umowy o pracę, mimo długotrwałej, usprawiedliwionej nieobecności w pracy. Rozwiązanie umowy o pracę nie może nastąpić w razie nieobecności pracownika w pracy spowodowanej sprawowaniem opieki nad dzieckiem, w okresie pobierania z tego tytułu zasiłku. Ponadto nie można zwolnić pracownika z pracy w przypadku jego odosobnienia spowodowanego chorobą zakaźną, w okresie pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku.
Pracownik może liczyć na powrót do pracy, jeżeli ustaną przyczyny jego nieobecności.
Zgodnie z przepisami prawa pracy pracodawca nie może rozwiązać umowy o pracę z pracownikiem, który stawi się do pracy po ustaniu przyczyny nieobecności. Dlatego też pracownik powinien być dopuszczony do pracy na swoim stanowisku.