Pisał Ksiądz o osobach, które po rozpadzie małżeństwa sakramentalnego zawarły związek cywilny. A przecież w Familiaris consortio – dokumencie Jana Pawła II, na który Ksiądz się powołuje, zauważono jeszcze tych, którzy żyją w separacji albo rozwiedli się, ale nie zawarli nowego związku. Uważam, że te osoby zasługują na szczególną uwagę ze względu na wierność pierwszej miłości.
Barbara
Ojciec Święty, zaznaczając, że separację należy uznać za środek ostateczny, kiedy już wszelkie rozsądne oddziaływania okażą się daremne, dodaje: „Samotność i inne trudności są często udziałem małżonka odseparowanego, zwłaszcza gdy nie ponosi on winy. W takim przypadku wspólnota kościelna musi w szczególny sposób wspomagać go; okazywać mu szacunek, solidarność, zrozumienie i konkretną pomoc, tak aby mógł dochować wierności także w tej trudnej sytuacji, w której się znajduje; wspólnota musi pomóc mu w praktykowaniu przebaczenia, wymaganego przez miłość chrześcijańską oraz utrzymania gotowości do ewentualnego podjęcia na nowo poprzedniego życia małżeńskiego”.
Wspomniana adhortacja apostolska mówi, że analogicznym do opisanego wyżej jest przypadek małżonka rozwiedzionego, który – zdając sobie dobrze sprawę z nierozerwalności ważnego węzła małżeńskiego – nie zawiera nowego związku, lecz poświęca się jedynie spełnianiu swoich obowiązków rodzinnych i tych, które wynikają z odpowiedzialności życia chrześcijańskiego. W takim przypadku przykład jego wierności i chrześcijańskiej konsekwencji nabiera szczególnej wartości świadectwa wobec świata i Kościoła, który tym bardziej winien mu okazywać stałą miłość i pomoc, nie czyniąc żadnych trudności w dopuszczeniu do sakramentów (por. FC 83).
Proszę zauważyć, że w obu przedstawionych sytuacjach jest możliwe otrzymanie rozgrzeszenia i przyjmowanie Komunii św.