Normalne potencjalnie irytujące zachowania dzieci

K. Kvols uważa, że jednym ze sposobów zabezpieczenia się przed nadmiernie emocjonalnym reagowaniem na zachowania dzieci, jest znajomość potencjalnych „zapalników”. Oto kilka przykładów zachowań dla różnych grup wiekowych.

Dwulatek
Często zmienia zdanie, może mieć napady złości, nie lubi ograniczeń fizycznych (np. chodzenia za rękę), może preferować jednego rodzica, „rządzi się”, łatwo się irytuje.

Trzylatek
Jąka się, wydaje się, że nic go nie zadowala, mówi np. „Nie patrz na mnie”, szybko zmienia nastroje, może ssać kciuk, dłubać w nosie lub obgryzać paznokcie, boi się różnych rzeczy, może czasem posiusiać się w nocy.

Pięciolatek
Może się buntować, „nakręcać się” w złości, gadać non stop, ma problem z przyznaniem się do błędu, często odmawia zrobienia czegoś, co już potrafi, mówiąc: „Nie umiem, nigdy się nie nauczę”.

Siedmiolatek
Boi się, że nie wszyscy go lubią, zamartwia się, łatwo się rozczarowuje, oskarża rodziców, że więcej zajmują się rodzeństwem, zbyt dużo czasu poświęca jednej czynności.

Dziesięciolatek
Złości się w destruktywny sposób, może się mścić, zadaje bardzo osobiste pytania, może się martwić, czy poprawnie rozwija się fizycznie.

Trzynastolatek
Unika rozmów, nie lubi, by mu okazywać czułość publicznie, martwi się wyglądem i zmianami ciała, niepewny siebie, może czasami płakać w swoim pokoju i nie chce o tym rozmawiać.

Szesnastolatek
Chce być niezależny i wolny, przyjaciele mogą być ważniejsi niż rodzina, może sprzeczać się z rodzicem tej samej płci, czuje się niepewny przyszłości i nie wie, co robić, gdy skończy szkołę.