Jak wiele może powiedzieć wiernym ikona wjazdu Chrystusa Pana do świątyni wystawiona do adoracji w Niedzielę Palmową w cerkwiach wschodnich Kościołów? W ten dzień wierni ze szczególną czcią całują ten wizerunek, wchodząc w duchowną przestrzeń historii naszego zbawienia.
Chrystus Pan na oślęciu w towarzystwie apostołów, witany przez śpiewające dzieci, wjeżdża do świętego miasta Jerozolimy. Przed nim widok wspaniałej i pięknej świątyni, miejsca przebywania Najświętszego Boga Izraela. Naprzeciw świątyni w górze widać ciemną skałę przypominającą grób, z boku piękne zielone drzewo z wyraźnie widocznym owocem. Dzieci trzymają w ręku zielone gałązki oliwne i palmowe, niewiasty ścielą szaty przed Jezusem. W tej ikonie kontemplujemy Bożą treść całego paschalnego tygodnia. Od przywrócenia do życia Łazarza, aż do zmartwychwstania i od stworzenia świata do wieczności.
Owoc na drzewie – upadek; zieleń – Kościół, Zesłanie Ducha Świętego. Jasność nad świątynią, niebo i zbawienie. Śpiewające dzieci to nieustanny śpiew liturgii Kościoła: hosanna na wysokości. Wjeżdżający Zbawiciel bierze w wieczne posiadanie świątynię, którą jest Jego Kościół, przyjmuje nas – nowy lud, tworzy swoje królestwo. W jednym i drugim obrządku Kościoła mamy święto Ofiarowania, które niejako wyprzedza Niedzielę Palmową. Pan wchodzi do świątyni. Prorok Symeon i prorokini Anna głoszą przyjście głównego Gospodarza świątyni. Później dwunastoletni Jezus powie zdumionej Matce i Opiekunowi: „Czemuście Mnie szukali, czyż nie wiedzieliście, że w tym, co jest Ojca mego Ja być muszę” ( Łk 2,49).
Często będzie w tej świątyni nauczał i uzdrawiał, aż wyraźnie objawi siebie przed Paschą przy okazji robienia porządków w świątyni. Zabierzcie to stąd, z domu Ojca mego nie czyńcie targowiska. Uczniowie przypomnieli sobie, że napisano „żarliwość o dom Twój pożera Mnie” (J 2,17). Domagali się znaku, usłyszeli: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni ją odbuduję... Ale On mówił o świątyni swego ciała” (J 2,3). Przyjazd na oślęciu dopełnił proroctwa: „Nie bój się Córko Syjońska, oto Król twój przychodzi, siedząc na źrebięciu oślicy” (Za 9,9; J 12,14-15).
Liturgia podkreśla teraźniejszość trwania nowej świątyni nowego ludu Bożego Ciała Chrystusa w Eucharystii. „Dziś łaska Ducha Świętego zebrała nas – wszyscy biorąc Twój Krzyż, wołamy «błogosławiony, który idzie w imię Pańskie, hosanna na wysokości»”. „Przyjdźmy i my dzisiaj jako nowy Izrael, to znaczy zgromadzony Kościół z wszystkich narodów, i z prorokiem Zachariaszem zaśpiewajmy: Raduj się Córko Syjońska, oto idzie do ciebie Król twój, pokorny Zbawiciel!” (stychyrion na nieszporach Niedzieli Palmowej).
Dziś nie sprzedaje się w Kościele zwierząt ofiarnych, ale czasami ideologie dość dalekie od Ewangelii. Przychodzą różni naprawiacze Kościoła i społeczeństwa i sprzedają…
Śpiewamy „hosanna”, a On pyta – komu śpiewacie? Śpiewamy „błogosławiony, który idzie w imię Pana”, a On pyta – do kogo przychodzi?