W tym roku podejmowane są różne inicjatywy zmierzające do kształtowania życia w szkole Eucharystii. Drukuje się artykuły i książki na temat Najświętszego Sakramentu oraz na temat związku Eucharystii z codziennym życiem. Odbywają się sympozja i głoszone są wykłady otwarte na temat różnych aspektów Eucharystii.
Zarówno uczestnictwo we Mszy Świętej, jak i Adoracja Najświętszego Sakramentu poza Mszą mają stanowić program życia i fundament autentycznej duchowości eucharystycznej, której wiele miejsca poświęca dokument Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów z 15 października 2004 r. Czytamy tam, że trzeba "troszczyć się o to, aby od Eucharystii sprawowanej zmierzać do Eucharystii przeżywanej: od wyznawanego misterium do odnowionego życia" (nr 4). Trzecia część tego dokumentu nosi tytuł: "Zarys duchowości eucharystycznej". Są w niej omówione takie zagadnienia, jak: Słuchanie Słowa, Nawrócenie, Pamiątka - pamięć, Ofiara, Dziękczynienie, Obecność Chrystusa, Komunia i miłość, Milczenie, Adoracja, Radość i Misja. Wszystko to dokonuje się w czasie Mszy Świętej i ma być przeniesione w codzienne życie.
W czasie Mszy św. słuchamy słowa Bożego, by je zachowywać w praktyce życia. Do tego słuchania mamy się przygotować przez osobiste czytanie Pisma Świętego. Po wyjściu z kościoła trzeba szukać sposobności, by wsłuchiwać się w głos Boga, który do nas przemawia w wielu okolicznościach codziennego życia.
Słowo Boże wzywa do nawrócenia. Tę postawę ducha powinniśmy zajmować nie tylko w sprawowaniu Eucharystii, ale także w codzienności, pamiętając o potrzebie pojednania z Bogiem i bliźnimi oraz o potrzebie czystego serca.
Pamiątka Pana każe myśleć o tym, że na ołtarzu uobecnia się to, co Bóg uczynił dla nas przez śmierć swego Syna na krzyżu, ale każe również przechodzić od celebracji do postaw życiowych. Winna nas prowadzić do pamiętania o wszystkich darach otrzymanych od Boga i do dziękczynienia za nie. Zawsze i wszędzie mamy dziękować Bogu. Uczestnik Eucharystii ma być na co dzień człowiekiem wdzięcznym Panu Bogu i ludziom za wszystko.
Na ołtarzu składana jest ofiara Chrystusa i Kościoła. Ofiarniczy wymiar Eucharystii powinien ogarnąć całe życie Jej uczestników. Mamy stawać się ludźmi ofiarnymi, zdolnymi do bezinteresownego oddania, składania w darze wszystkiego, czego wymaga życie chrześcijańskie.
Chrystus Pan jest prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie obecny w Eucharystii, i ta obecność ma przekształcać całe życie chrześcijanina.
W Eucharystii tworzymy jedno serce i jedną duszę. Udział w Niej winien kształtować, oczyszczać i umacniać komunię (wspólnotę) między Jej uczestnikami.
Prawdziwa modlitwa ma punkt wyjścia w milczeniu. W czasie Mszy Świętej wiele jest chwil milczenia. Należy je przedłużać, trwając w skupieniu na adoracji przed Najświętszym Sakramentem poza Mszą Świętą.
Uczestnik Eucharystii winien nie tylko przeżywać radość ze spotkania z Panem w kościele, ale tę radość rozszerzać na cały dzień i radować się zawsze w Panu, przeżywając radość braterskich spotkań z innymi.
Rozesłanie na końcu Mszy św. powinno pobudzać "każdego chrześcijanina do zaangażowania w szerzenie Ewangelii i ożywianie społeczeństwa duchem chrześcijańskim" "Mane nobiscum, Domine", 24) i do wprowadzania Chrystusa we wszystkie dziedziny życia, pracy, trudu i cierpienia, aby duch Ewangelii stał się zaczynem historii.