Konferencja Episkopatu Polski podjęła w tym zakresie stosowną uchwałę, która weszła w życie, wraz z Instrukcją dla księży dotyczącą małżeństw konkordatowych, 15 listopada 1998 roku. Zamieszczono w niej następujące nowe regulacje prawne: wierni Kościoła katolickiego w Polsce zawierający małżeństwo konkordatowe mają obowiązek uzyskania dla niego skutków cywilnych, zapewnionych w Konkordacie; bez zgody ordynariusza miejsca nie wolno asystować przy małżeństwie nupturientów, którzy nie chcą, by ich małżeństwo wywierało skutki w prawie polskim; ordynariusz miejsca może zezwolić na zawarcie małżeństwa bez skutków cywilnych tylko w wyjątkowych przypadkach z ważnych powodów pastoralnych; wymaga się ukończenia 18 roku życia zarówno przez kobietę, jak i mężczyznę do godziwości zawarcia małżeństwa; osoby młodsze mogą zawrzeć małżeństwo po uprzednim otrzymaniu dyspensy od ordynariusza miejsca.
Umawiające się strony zabiegają o to, by małżeństwa zawierane w myśl prawa kanonicznego miały skutki cywilne. Nupturienci będący członkami Kościoła katolickiego są jednocześnie obywatelami naszego kraju, stąd jedna i druga społeczność pragnie mieć rzeczywistą wiedzę co do stanu cywilnego swoich członków. By to było możliwe, ustalono obowiązek uzyskania skutków cywilnych dla wiernych Kościoła katolickiego zawierających małżeństwo kanoniczne. Należy jednak zaznaczyć, że nadal istnieje możliwość skorzystania z trybu, który funkcjonował przed wejściem w życie Konkordatu, a mianowicie zawarcia najpierw tzw. ślubu cywilnego, a potem kościelnego. W takim przypadku najpierw narzeczeni stają się małżeństwem w myśl prawa polskiego, a dopiero po zawarciu małżeństwa według formy kanonicznej powstaje między nimi węzeł sakramentalny uznawany przez Kościół katolicki.
Jeżeli nupturienci nie zawarli małżeństwa cywilnego, a pragną zawrzeć małżeństwo kanoniczne bez skutków cywilnych, sprawę należy przekazać ordynariuszowi miejsca, celem uzyskania stosownej zgody. Aby ordynariusz wyraził taką zgodę, muszą zachodzić ważne powody pastoralne. Udzielenia takiej zgody nie należy traktować jako zwykłej formalności, otrzymuje się ją tylko w wyjątkowych przypadkach.
Podobną procedurę należy zachować, gdy narzeczeni przyrzekają, iż skutki cywilne dla swojego małżeństwa kanonicznego uzyskają przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego, dopiero po zawarciu małżeństwa w Kościele.
W przypadku kiedy małżeństwo cywilne nie może być uznane lub zawarte według prawa państwowego, poza wypadkiem konieczności (np. w niebezpieczeństwie śmierci), nie można przy nim asystować bez zezwolenia ordynariusza miejsca.
Sprawa wieku kandydatów do małżeństwa jest różnie stawiana przez porządki prawne Kościoła i państwa. Prawo polskie do zawarcia małżeństwa wymaga ukończenia 18 roku życia przez kobietę i mężczyznę. Przewiduje się jednak, że sąd opiekuńczy może zezwolić na zawarcie małżeństwa kobiecie niepełnoletniej, która ukończyła 16 rok życia.
Prawo powszechne Kościoła katolickiego postanawia, że nie może zawrzeć ważnego małżeństwa mężczyzna przed ukończeniem 16 i kobieta przed ukończeniem 14 roku życia. Niemniej jednak pozostawia się Konferencji Episkopatu możliwość ustalenia wyższego wieku do godziwego zawarcia małżeństwa (por. kan. 1083, KPK). Konferencja Episkopatu Polski, jak wspomniałem wcześniej, skorzystała z tej możliwości i postawiła wymóg ukończenia 18 roku życia przez mężczyznę i kobietę. Ordynariusz miejsca ma możliwość dania dyspensy od wieku do zawarcia małżeństwa kanonicznego mężczyźnie znajdującemu się między 16 a 18 rokiem życia i kobiecie między 14 a 18 rokiem życia. W przypadku małżeństwa konkordatowego powinien jednak postępować zgodnie z ustaleniami prawa polskiego w tym względzie, a więc może udzielić dyspensy jedynie kobiecie znajdującej się między 16 a 18 rokiem życia.
W przedstawionych zmianach można dostrzec dużą dozę dobrej woli hierarchów Kościoła w Polsce, którzy pragną w miarę swoich możliwości dokonać niezbędnych modyfikacji w prawie Kościoła partykularnego, by harmonijnie współistniejąc z prawem państwowym, służyło podlegającym obu porządkom prawnym obywatelom.