"Parafia podobna jest do studni stojącej na środku wioski, każdy może do niej podejść i się napić" - słowa papieża Jana XXIII wymownie ilustrują, czym w życiu człowieka wierzącego powinna być wspólnota parafialna.
Każdy z nas należy i żyje w jakiejś parafii. Nazywamy często tę wspólnotę wierzących - rodziną parafialną. Tworzą ją więc, jak każdą rodzinę: dzieci, młodzież, rodzice i ludzie starsi. Ta rodzina jest piękna i szczęśliwa, jeśli wszyscy starają się wypełniać w niej swoje zadania. Trzeba nam o tym pamiętać, że to właśnie od nas zależy, czy będziemy się w tej rodzinie dobrze czuć, czy będzie ona miejscem przeżywania wspólnej radości, ale także czy będzie oazą, w której się można schronić i pokrzepić. I czy wreszcie stanie się ona miejscem, w którym przeżywane cierpienie będzie bardziej znośne.
Pomiędzy odpustem a jubileuszem
Parafia powinna więc być dla nas domem, w którym przeżywa się dni zwykłe, powszednie, a także wspaniałe święta, podniosłe uroczystości i wspólne radosne bycie razem. Trzeba nam ciągle na nowo odkrywać parafię, jako miejsce spotkania człowieka z Bogiem, ale także spotkania człowieka z człowiekiem.
Jedną z wielu takich okoliczności sprzyjających spotkaniom jest odpust parafialny, nazywany potocznie imieninami parafii. Jest to czas radosnego świętowania i modlitwy w kościele, dzięki której możemy zyskać odpusty, a więc czas spotkania z Bogiem, ale jest to również okazja do spotkania dla całej rodziny parafialnej poza świątynią.
Mogę o tym zaświadczyć, ponieważ w naszej wspólnocie tak właśnie przeżywamy imieniny parafii. Obok uroczystej Eucharystii spotykamy się wszyscy, począwszy od dzieci aż po starszych, na dwudniowym festynie, który gromadzi tysiące parafian. Jest to czas, w którym naprawdę czujemy się rodziną. Czas, który wyzwala nie tylko wiele dobrych uczuć, ale jest także sposobem do podjęcia konkretnego służebnego działania jednych wobec drugich. Wielu ludzi wspomina te dni bardzo ciepło, wielu przychodzi, aby podziękować za wyzwolone w ten sposób dobro.
Obok odpustu, czyli imienin parafii, są także jubileusze - można je nazwać urodzinami parafii. Każda wspólnota ma gdzieś swój początek; bardzo często związany jest on z powstaniem świątyni.
Pamiątka poświęcenia kościoła
Obok tych "okrągłych" jubileuszy, przeżywamy każdego roku, właśnie teraz, pod koniec roku liturgicznego pamiątkę poświęcenia własnej świątyni - kolejną rocznicę konsekracji parafialnego kościoła. Jest to dla nas okazją do przeżycia ogromnej wdzięczności wobec tych naszych członków rodziny parafialnej, którzy z ogromną miłością i oddaniem, często przed wielu laty, wznosili nasze świątynie. Modlimy się więc za zmarłych fundatorów i budowniczych. Jednak w wielu parafiach powstały nowe kościoły, jest to więc kolejną okazją do wielkiego dziękczynienia i radości skierowanej ku Panu Bogu, ale także ku sobie nawzajem.
Świątynia to centralne miejsce w parafii. Cieszę się, że "moja" świątynia jest cały dzień otwarta, że możemy się radować wieczystą adoracją Najświętszego Sakramentu. Przez to wypełniają się słowa papieża Jana XXIII, który nazywany był także proboszczem świata, o parafii - kościele stojącym na środku wioski, do którego każdy może przyjść i ugasić pragnienie.
Rola parafii w życiu chrześcijanina
"Parafia jest określoną wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w Kościele partykularnym, nad którą troskę pasterską, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi. Jest ona miejscem, gdzie wszyscy wierni mogą się zgromadzić na niedzielną celebrację Eucharystii. Parafia wprowadza lud chrześcijański do uczestniczenia w życiu liturgicznym i gromadzi go podczas tej celebracji; głosi zbawczą naukę Chrystusa; praktykuje miłość Pana w dobrych i braterskich uczynkach.
Nie możesz modlić się w domu tak jak w kościele, gdzie jest wielka rzesza i gdzie wołanie do Boga unosi się z jednego serca. Jest w tym jeszcze coś więcej: zjednoczenie umysłów, zgodność dusz, więź miłości, modlitwy kapłanów."
Katechizm Kościoła (2179)