Byliśmy w tym czasie na Mazurach, na ekumenicznym obozie prowadzonym przez kilka polskich domów modlitwy i wspólnot chrześcijańskich z różnych miast Polski. Na tyle, na ile pozwalały nam nasze dzieci, uczestniczyliśmy w wykładach, warsztatach i modlitwach, ciesząc się jednocześnie mazurskim niebem i pobliskim jeziorem. Bujając coraz wyżej Jaśka, zapytałem, co powiedziała Julka. Maciek odpowiedział: „że jest ukochaną córeczką Tatusia”. Po chwili, widząc moje zdziwienie, dopowiedział: skoro jest ukochaną córeczką Tatusia, to jakie ma znaczenie, co sobie o niej myśli jakiś chłopak na placu zabaw? Gdy po chwili pięcioletnia Julka ponownie przybiegła, Maciek zadał jej kilka pytań. Wtedy dowiedziałem się, że mówiąc o Tatusiu, nie ma na myśli ojca ziemskiego, a niebieskiego.
Tego samego dnia wieczorem w czasie wspólnej modlitwy nauczał Jeff Eggers, który wiele lat był odpowiedzialny za posługę proroczą w Międzynarodowym Domu Modlitwy w Kansas City. Mówił o tożsamości chrześcijanina. Pokazywał, że jeśli nie wynika ona z poczucia Bożego dziecięctwa, to jest zbudowana na piasku. Możemy myśleć o sobie jako o tych, którzy służą Bogu, modlą się za innych, prorokują, przewodzą wspólnotom czy robią inne wspaniałe rzeczy dla Królestwa. To wszystko jest jednak wtórne wobec Bożego dziecięctwa. Jeśli fundamentem tego wszystkiego nie jest świadomość, że jesteśmy po prostu Jego dziećmi, to nie będzie kierował nami Duch przybrania za synów, a duch sierocy.
Ten będzie nam podpowiadał, że nasza wartość nie leży po prostu w fakcie istnienia, ale raczej w naszych osiągnięciach, sukcesach, znajomościach czy stanowiskach. Gdy ktoś lub coś to zakwestionuje, doznamy bólu i wątpliwości – czy na pewno jesteśmy wystarczająco dobrzy. I wtedy warto przybiec do swojego Taty i usłyszeć wypowiadaną przez siebie odpowiedź na pytanie: A kim ty jesteś?