W ten sposób wychowanie postrzegał założyciel zgromadzenia św. ks. Jan Bosko, żyjący w XIX w. we Włoszech. Widząc trudną sytuację licznie napływających do Turynu w poszukiwaniu środków do życia młodych ludzi, otwierał dla nich oratoria, warsztaty i szkoły. Takie były początki wielkiego dzieła.
Zajmij się nimi...
Z czasem pierwsi jego wychowankowie zapragnęli żyć i pracować razem z nim. Tak powstało w 1854 r. nowe męskie zgromadzenie zakonne – Towarzystwo Salezjańskie (Pobożne Towarzystwo św. Franciszka Salezego), którego celem jest praca wychowawcza z młodymi, tak aby uczynić z nich dobrych chrześcijan i uczciwych obywateli. W 1861 r. papież Pius IX, wielki przyjaciel ks. Bosko, zasugerował mu, by zrobił dla dziewcząt to samo, co robi dla chłopców. Natomiast wolę Bożą odnośnie do tego nowego dzieła objawiła świętemu wychowawcy sama Matka Boża. We śnie zobaczył on piękną Panią otoczoną wieloma dziewczętami, która zwróciła się do niego z prośbą: „Zajmij się nimi, to są moje córki”.
Rok później ks. Bosko poznał ks. Dominika Pestarino, wikarego z parafii w Mornese w Genui, który był opiekunem Córek Maryi Niepokalanej – grupy mornezyjskich dziewcząt, stawiających sobie za cel własne uświęcenie oraz apostolat wśród kobiet. Z tej właśnie grupy wywodzą się pierwsze członkinie naszego zgromadzenia o nazwie Córki Maryi Wspomożycielki. 5 sierpnia 1872 r. jedenaście z nich złożyło pierwsze śluby zakonne. Stały się one, jak chciał tego założyciel, żywym pomnikiem wdzięczności Maryi Wspomożycielce. Na czele zgromadzenia stanęła św. Maria Dominika Mazzarello, uznana później przez Kościół za jego współzałożycielkę ze względu na wielką gorliwość i wierność ks. Bosko w formowaniu i kształtowaniu pierwszej wspólnoty oraz w realizacji jego charyzmatu wychowawczego.
Nowe dzieło rozwijało się szybko. Już po pięciu latach jego istnienia pierwsze misjonarki opuściły ziemię włoską i wyjechały do Ameryki, by tam mówić o Chrystusie młodym, powtarzając im za ks. Bosko: „Bóg cię widzi i kocha”. Wkrótce dotarły też na pozostałe kontynenty.
Dzieło wychowania
Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki, wszędzie tam, gdzie obecne są należące do niego siostry, uczestniczy w posłannictwie Chrystusa Dobrego Pasterza, podejmując różne formy pracy edukacyjno-wychowawczej i opiekuńczej. Cechą charakterystyczną powołania salezjanek w Kościele jest realizacja dzieła wychowania chrześcijańskiego według systemu prewencyjnego, stylu wychowawczego, jaki ks. Bosko zostawił rodzinie salezjańskiej. To wychowanie oratoryjne nastawione jest na integralny rozwój osoby ludzkiej, a w sposób szczególny zwraca uwagę na formację religijną. Będąc otwartym na różnoraką młodzież, zgromadzenie przede wszystkim otacza opieką młodzież najbardziej oddaloną, dążąc do tego, by odnowiła ona w sobie i pogłębiła pytania dotyczące istoty życia i potrafiła w sposób wolny znaleźć na nie odpowiedź wiary. „Moją troskę i miłość do was przepełnia pragnienie ratowania waszych dusz, które zostały odkupione najdroższą Krwią Jezusa Chrystusa” – podkreślał św. ks. Jan Bosko. Cały wypracowany przez niego system wychowawczy zmierza ku temu, by stworzyć młodemu człowiekowi odpowiednie warunki do podjęcia pracy nad sobą, ofiarując mu do tego konieczne do wzrostu w dojrzałości chrześcijańskiej środki. W wielkim skrócie chodzi w nim ostatecznie o to, by ukształtować człowieka współczesnej kultury, który, będąc pełnym i odpowiedzialnym członkiem społeczeństwa ziemskiego, będzie kierował się w swoim życiu światłem wiary.
Z Włoch do Polski
Do Polski pierwsze siostry salezjanki przybyły w 1922 r. Było ich sześć – trzy Polki i trzy Włoszki. Na ich czele stała Włoszka – s. Laura Meozzi, dziś sługa Boża. Założyły one placówkę w Różanymstoku (dzisiejsze województwo podlaskie), by objąć opieką dzieci osierocone w czasie I wojny światowej. Walcząc z wielkimi trudnościami materialnymi, starały się zapewnić dzieciom dom i wykształcenie, otwierając dla nich sierociniec i szkołę. Z czasem powstały kolejne wspólnoty w różnych częściach Polski, gdzie salezjanki prowadziły m.in. zakłady opiekuńczo-wychowawcze, przedszkola, szkoły, oratoria i stowarzyszenia młodzieżowe oraz pogotowie opiekuńcze dla dzieci bezdomnych.
Rozwijającą się działalność sióstr przerwała II wojna światowa, kiedy to zmuszone zostały do opuszczenia domów zakonnych i życia w rozproszeniu. Po wojnie zmiana sytuacji politycznej w kraju rządzonym przez komunistów nie pozwoliła im na powrót do pozostawionych dzieł, w związku z czym musiały ograniczyć swoją aktywność do pracy katechetycznej oraz prowadzenia grup parafialnych i przedszkoli. Siostry prowadziły także kursy katechetyczne, Instytut Katechetyczny dla sióstr zakonnych i osób świeckich w Rokitnie, a także wykłady z katechetyki w Instytucie Katechetycznym we Wrocławiu, Wałbrzychu, Wodzisławiu Śląskim i w Dobieszczyźnie. Obok systematycznej katechezy Córki Maryi Wspomożycielki realizowały system wychowawczy św. Jana Bosko w różnego rodzaju grupach nieformalnych, takich jak np. grupy oazowe, gdzie ściśle współpracowały ze sługą Bożym ks. Franciszkiem Blachnickim, założycielem Ruchu Światło-Życie. W 1982 r. wzrost liczby sióstr i domów doprowadził do powstania drugiej, obok wrocławskiej, inspektorii, czyli prowincji z siedzibą w Warszawie.
Na wszystkich kontynentach
Dzisiaj sióstr salezjanek w Polsce jest około 500, a ich obecność w szkołach, przedszkolach, domach dziecka, oratoriach czy świetlicach środowiskowych to odpowiedź na wołanie młodych o Boga i towarzyszenie im w drodze ku dorosłemu życiu. Siostry salezjanki z Polski pracują też na misjach na wszystkich kontynentach świata, a od 1991 r. podjęły również swoją posługę na terenach byłego Związku Radzieckiego: w Rosji, na Białorusi, na Ukrainie i w Gruzji.
Poznańska placówka powstała jeszcze w czasach reżimu komunistycznego, na przełomie lat 1958–1959. Mimo że miasto Poznań było wówczas niejako „zamknięte” dla kapłanów i sióstr zakonnych, trzem siostrom udało się nie tylko tu zamieszkać, ale także podjąć pracę wychowawczą w świetlicy parafialnej dla dzieci w wieku szkolnym, później zaś katechizację w salkach przykościelnych parafii pw. św. Jana Kantego. Obecnie poznańska wspólnota liczy dziewięć sióstr, z czego trzy katechizują w szkołach podstawowych i w liceum, a dwie pracują jako zakrystianki w parafii pw. św. Jana Kantego i pw. św. Jana Bosko.
Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki – Siostry Salezjanki (CMW)
Zgromadzenie w sieci: www.salezjanki.pl
Dom w Poznaniu
ul. Zakręt 13
60–351 Poznań
tel. 61 867 62 18
Inspektoria Warszawska
ul. Warszawska 152
05–092 Łomianki
tel. 22 751 35 61
e-mail: sekretariat@cmw.waw.pl
Inspektoria Wrocławska
ul. św. Jadwigi 11
50–266 Wrocław
tel. 71 344 12 32
e-mail: sekretariat@cmw.osw.pl