Formalnie dopiero 14 stycznia 1920 r. papież Benedykt XV rozszerzył na cały kraj trzeciomajowe wezwanie „Maryjo Królowo Polski”, ale decyzja ta – podjęta na prośbę polskich biskupów – potwierdzała w istocie wielowiekowe tradycje. A Episkopat Polski celowo zaproponował Ojcu Świętemu właśnie dzień 3 maja, aby podkreślić łączność uroczystości maryjnych z upamiętnieniem obrad Sejmu Czteroletniego i uchwalenia w 1791 r. Konstytucji 3 maja – drugiej na świecie i pierwszej w Europie nowoczesnej ustawy określającej ustrój państwa oraz prawa i obowiązki obywateli.
Wybór takiej a nie innej daty był symbolicznym podkreśleniem nieustannej obecności Matki Bożej w historii Polski oraz wskazaniem, że niezwykle silny kult maryjny nad Wisłą miał zawsze nie tylko charakter religijny, lecz także narodowy, przenikający świeckie sfery życia państwa i społeczeństwa. Ta szczególna więź – o czym dziś pisze się także w szkolnych podręcznikach – została zawiązana 1 kwietnia 1656 r., kiedy król Polski Jan II Kazimierz Waza złożył śluby i ogłosił Matkę Bożą – Królową Korony Polskiej. Zanim jednak przypomnimy szerzej tamto doniosłe wydarzenie oraz jego następstwa, trzeba na krótko cofnąć się dalej w przeszłość, aby lepiej zrozumieć rodowód oraz istotę religijno-świeckich uroczystości trzeciomajowych. Warto odbyć tę przypominającą wędrówkę w dawne dzieje, gdyż w różnych okresach (zabory, okupacja niemiecka i sowiecka, komunizm) wrogowie Polski usiłowali zatrzeć i unieważnić ściśle ze sobą splecione, religijne i narodowe tradycje Polaków.
Pełne teksty artykułów „Przewodnika Katolickiego” w Internecie ukazują się po 10 dniach od daty wydania drukiem.