Uroczystość obłóczyn była dla całej wspólnoty wielką radością. Po roku uczestniczenia w karmelitańskim życiu Maria i Lucyna podjęły decyzję, aby iść dalej za Jezusem w Karmelu. To nowy początek, decyzja o porzuceniu starego człowieka i przyobleczeniu się w nowego. Jej znakiem była zmiana szat. Postulantki otrzymały także nowe imiona, a nazwiska – wzorem założycielki zakonu św. Teresy od Jezusa – zastąpiły tytulacją otrzymaną w czasie obłóczyn. Z jednej strony jest to szczególna tajemnica każdej siostry, wpisana w nią i odkrywana przez całe życie, z drugiej to gest oderwania od świata. Od momentu obłóczyn Maria nazywa się s. Miriam od Ducha Świętego, a Lucyna s. Maria Lucyna od Chrystusa Zmartwychwstałego.
Obłóczyny są we wspólnocie karmelitanek bosych uroczystością wewnętrzną tzn. uczestniczą w niej tylko siostry. Przed wiekiem było inaczej. Postulantka ubrana w suknię ślubną wychodziła ostatni raz na zewnątrz, by pożegnać się z bliskimi i ze światem. Dziś publiczną uroczystością są śluby zakonne, gdy nowicjuszka wobec całego Kościoła ślubuje Bogu.
W zakonie karmelitanek bosych formacja przed wieczystą profesją trwa kilka lat. Rozpoczyna ją postulat, czyli roczny okres wprowadzenia kandydatki w życie wspólnoty. Po nim następuje dwuletni nowicjat rozpoczynający się obrzędem obłóczyn. Nowicjat jest czasem przyswajania sobie przez nowicjuszkę ducha naśladowania Chrystusa w formie właściwej dla Karmelu, a także ukierunkowania na życie w obecności Bożej i szukania Go w milczeniu, samotności i w codziennych zajęciach. Nowicjat jest także czasem zapoznania się z Regułą i Konstytucjami oraz maryjną duchowością zakonu. Po odbyciu nowicjatu nowicjuszka składa śluby czasowe na okres trzech lat. Okres ten wypełnia dalsza formacja. Po jego upływie profeska składa śluby wieczyste.