Tegoroczny program duszpasterski, W komunii z Bogiem, rozpoczyna trzyletni (2010–2013) cykl pracy Kościoła w Polsce, któremu przyświeca hasło: Kościół domem i szkołą komunii.
W okresie kolejnych trzech lat będziemy realizować następujące cele: odkrywanie i pogłębianie duchowości komunii, odnowa i wzmocnienie struktur komunijnych Kościoła, krzewienie duchowości komunii, duszpasterska troska o rodzinę. Program ma zatem zainspirować wszystkich wierzących do odkrywania istoty komunii, czyli jedności, zjednoczenia człowieka z Bogiem, by dalej budować i umacniać na tym doświadczeniu wiary struktury komunijne w Kościele (biskupi – kapłani – osoby życia konsekrowanego – wierni świeccy oraz diecezja – dekanat – parafia – rodzina) i czynić je narzędziem ewangelizacji.
Idea komunii...
... jako zasady życia Kościoła, zawarta w przyjętym na najbliższe trzy lata haśle programu duszpasterskiego, została silnie podkreślona w nauczaniu Soboru Watykańskiego II. Słowo communio stanowi podstawowe pojęcie i główny motyw soborowej nauki o Kościele. Zwrócił na to uwagę w odrębnym dokumencie Nadzwyczajny Synod Biskupów, zwołany przez Jana Pawła II w 1985 r., z okazji 20. rocznicy zakończenia Soboru. Ojcowie Synodu mówią: „Pojęcie koinonia – communio, oparte na Piśmie Świętym, cieszyło się w Kościele starożytnym i cieszy się do dziś w Kościołach Wschodu wielką czcią. Stąd Sobór Watykański II uczynił wiele, aby Kościół był wyraźniej rozumiany jako komunia i bardziej konkretnie jako komunia urzeczywistniany”.
Co oznacza to bogate w treść słowo komunia? Podstawowe jego znaczenie odnosi się do zjednoczenia z Bogiem przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym. To zjednoczenie dokonuje się w słowie Bożym i sakramentach. Nadzwyczajny Synod Biskupów z 1985 r. mówi: „Komunia z Ciałem Chrystusa w Eucharystii oznacza i sprawia, czyli buduje wewnętrzne zjednoczenie (komunię), wszystkich wiernych w Ciele Chrystusa, którym jest Kościół”.
List Kongregacji Nauki Wiary Communionis notio z 1992 r. zwraca uwagę, że owo pojęcie kościelnej komunii „musi być rozumiane w kontekście całego nauczania biblijnego i tradycji patrystycznej, gdzie komunia zakłada zawsze podwójne odniesienie: wertykalne (komunia z Bogiem) i horyzontalne (komunia między ludźmi)”.
Chcąc uniknąć rozumienia kościelnej wspólnoty wyłącznie w wymiarze horyzontalnym (bardzo powszechnego w okresie posoborowym na Zachodzie), od wielu lat konsekwentnie stosuje się łacińskie określenie communio na określenie szczególnego rodzaju wspólnoty, innego od czysto ziemskiego jej pojmowania. Jan Paweł II w adhortacji apostolskiej Novo millennio ineunte stwierdza wprost: „Czynić Kościół domem i szkołą komunii – oto wielkie wyzwanie, jakie czeka nas w rozpoczynającym się tysiącleciu, jeśli chcemy pozostać wierni Bożemu zamysłowi, a jednocześnie odpowiedzieć na najgłębsze oczekiwania świata” (43). Papież zwraca uwagę, że wymagająca zdecydowanego podjęcia i planowania na płaszczyźnie Kościoła powszechnego i Kościołów partykularnych sprawa aktualizacji kościelnej komunii jest „ucieleśnieniem i objawieniem samej istoty tajemnicy Kościoła” (42).
Podobną drogą idzie w swoim nauczaniu Benedykt XVI, który 29 marca 2006 r., podczas audiencji generalnej, mówił: „Idea komunii jako uczestnictwa w życiu trynitarnym jest w sposób szczególnie głęboki przedstawiona w Ewangelii św. Jana, gdzie komunia miłości, łącząca Syna z Ojcem i z ludźmi, jest jednocześnie wzorem i źródłem braterskiej komunii, która powinna wzajemnie jednoczyć uczniów: To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem (J 15,12). Aby wszyscy stanowili jedno, (...) tak jak My jedno stanowimy (J 17, 21.22). A więc komunia ludzi z Bogiem trynitarnym oraz komunia ludzi między sobą”.
Program duszpasterski na rok 2010/2011, W komunii z Bogiem, stawia sobie za cel: odkrycie Boga objawiającego się w słowie Bożym, inicjację do dojrzałego przyjęcia słowa Bożego, odnowienie i pogłębienie osobistej relacji z Bogiem, kształtowanie wspólnotowego wymiaru życia duchowego, otoczenie rodziny szczególną troską duszpasterską. Jego główne treści to: słowo Boże, osobowa więź chrześcijanina z Bogiem (życie sakramentalne i modlitwa), wspólnotowy wymiar życia chrześcijańskiego i Maryja jako mistrzyni i wzór życia duchowego.
Realizacja zadań programu...
...przebiegać będzie w naszej archidiecezji – wzorem lat poprzednich – według schematu opartego na podstawowych okresach liturgicznych i czterech obszarach działania, które koncentrują się wokół rozwoju człowieka, wspólnoty, rozwoju wiary i kultury. Każdemu z nich przydzielone zostały własne, cząstkowe zakresy tematyczne: Adwent i Narodzenie Pańskie (człowiek) – Chrystus w komunii z człowiekiem; Wielki Post (wspólnota) – Wspólnota darem komunii z Bogiem; okres paschalny (wiara) – Wiara świadectwem komunii z Bogiem; okres zwykły (kultura) – Kultura owocem komunii z Bogiem.
W realizacji programu szczególny akcent zostanie położony na formację duchową w parafii, na modlitwy wspólnotowe, głębsze przeżywanie niedzielnej Eucharystii, wspólnotowe przeżywanie sakramentów świętych, rozwój szkół słowa Bożego i modlitwy (przy wykorzystaniu doświadczeń Dzieła Biblijnego, Ruchu Światło-Życie, Szkół Nowej Ewangelizacji) i na katechezę inicjacyjną w parafiach.
W nowym roku duszpasterskim kontynuowane będą podjęte wcześniej inicjatywy takie, jak: ożywianie i doskonalenie różnych form katechezy dorosłych w parafiach naszej archidiecezji (zwłaszcza przez utworzoną niedawno Szkołę Katechistów przygotowującą wiernych świeckich do prowadzenia w parafiach katechezy adresowanej do ludzi dorosłych), dalszy rozwój formacji biblijnej (przez działalność Dzieła Biblijnego im. Jana Pawła II i proponowaną przezeń Szkołę Słowa Bożego dla Początkujących, Podstawowy Kurs Formacji Biblijnej, Studium Formacji Biblijnej, warsztaty i rekolekcje biblijne) i Rocznej Szkoły Ewangelizacji (prowadzonej przez Katolickie Stowarzyszenie w Służbie Nowej Ewangelizacji Wspólnota św. Barnaby) oraz Szkoły Formacji Duchowej.
Na szczególną uwagę...
...zasługują nowe projekty duszpasterskie, jak np. słowo Boże w rodzinie (zachęta do wspólnego czytania i rozważania Pisma Świętego), chrześcijańskie świętowanie niedzieli, liturgia godzin w parafii (budowanie komunii z Bogiem przez modlitwę brewiarzową we wspólnocie), nabożeństwo pokutne z indywidualną spowiedzią (wprowadzenie w parafiach zwyczaju odprawiania w Adwencie czy Wielkim Poście nabożeństwa pokutnego przygotowującego do indywidualnej spowiedzi) oraz życie duchowością chrztu (uświadomienie sobie, że od przyjęcia tego sakramentu rozpoczęła się nasza komunia z Bogiem, nasza więź z Jezusem Chrystusem, którą trzeba stale pielęgnować i pogłębiać).
W ramach diakonii program stawia sobie za cel dostrzeżenie i otoczenie opieką ofiar obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz powodzian (np. praktyczne świąteczne upominki dla dzieci ubogich czy zbiórka żywności stałej dla ośrodków dla bezdomnych oraz jadłodajni), odwiedziny chorych, jak też ożywienie działalności Parafialnych i Szkolnych Zespołów Caritas bądź ich utworzenie tam, gdzie jeszcze ich nie ma.
Cały trzyletni cykl programu ma na celu...
...pobudzenie różnych środowisk (nie tylko kościelnych) do dyskusji na temat troski o prawdziwe oblicze niedzieli. Niemałym sukcesem programu byłoby stworzenie w przeciągu trzech lat swego rodzaju koalicji podmiotów, którym zależy na tym, by niedziela przeżywana była jako Dzień Pański, dzień dla rodziny, wypoczynku i zaangażowania społecznego.
Na okres trzech lat pracy duszpasterskiej, w ramach programu, proponujemy pieśń, która pięknie wyraża prawdę o Kościele – Kościół to nie tylko dom z kamieni i złota. Ma ona towarzyszyć nam w celebrowaniu liturgii Mszy św., podczas nabożeństw i spotkań formacyjnych.