Pewnego dnia dwie ładne dziewczyny na jednym z UJ-owskich wydziałów dały mi w prezencie nie najgorzej wydane broszurki. Przewodnik po nowoczesnej antykoncepcji – tak, tego było mi trzeba.
Nie licząc, że znajdę w nim cokolwiek godnego uwagi, przeczytałam uważnie 24-stronicową „damską” książeczkę, a wersję „męską” dałam mężowi. Niech się edukuje, a co!
Skutek był taki, że zakrztusiłam się obiadem z wrażenia. Teraz już wiem, żeby takich wynalazków nie czytać podczas posiłków. Nigdzie ani słowa o dziecku i jego dobru, wszędzie o implantacji zarodka, stężeniach hormonów i pseudoodpowiedzialnym rodzicielstwie. Przemilczę skrajnie lewicowy charakter tych publikacji, ale błędy merytoryczne już nie. Wrzucanie naturalnych metod regulowania poczęć i antykoncepcji do przysłowiowego worka to duże nadużycie. Chciałabym myśleć, że to pomyłka albo zwykłe niedouczenie, byłby to jednak wielki błąd. Wszystko śmierdzi mi raczej bezpardonową manipulacją i dużymi pieniędzmi.
W czynie społecznym próbuję ustalić, kto wpuścił „edukatorów” na teren uczelni. Wynik wędrówek od Annasza do Kajfasza: prodziekan jest zaskoczony, bo o niczym nie wiedział („Proszę pani, ja wiem, że to śmiesznie brzmi”.). Rzeczniczka UJ informuje, że uczelnia „świadczy odpłatne usługi wynajmu własnych sal”. Ma przygotowany w tym celu stosowny regulamin i cennik. Zgodnie z nimi administracja wynajęła miejsce.
Cóż, stało się. Przyszli, namówili dziewczyny na pigułki, a chłopców na prezerwatywy. Całe szczęście, że nie pozostawili biednych studentom samym sobie. Wręcz przeciwnie – wyszli im naprzeciw. O wewnątrzmacicznej wkładce hormonalnej w męskiej części przewodnika czytamy: „Co prawda jednorazowy wydatek to około 600 PLN, ale wkładkę można wziąć na raty, poza tym, co dwa portfele, to nie jeden!”