“Wszelkie Pismo jest przez Boga natchnione i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości” (2 Tm 3, 16).
Nietrudno spotkać osoby przekonane, że określenie Biblia odnosi się do pism hebrajskich, a nie do całego corpus słowa Bożego, którego zwieńczeniem są pisma chrześcijańskie. Stary i Nowy Testament są jedną rzeczywistością, wyrazem dialogu Boga z człowiekiem na różnych etapach i w przeróżnych kwestiach, o czym przypomina uroczysty wstęp Listu do Hebrajczyków: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców naszych, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (1, 1-2). Ta głęboka jedność Starego i Nowego Testamentu sprawia, że są one czytane w liturgii z tej samej ambony jako jedno słowo Boże.
Z tej samej przyczyny obserwuje się obecnie tendencję do przedkładania nad termin „Stary” Testament, odnoszący się do pism hebrajskich, bardziej logicznego „Pierwszy” Testament, mając świadomość, że znajdujemy się w obliczu nie czegoś „starożytnego” czy, co gorsza, „starego”, lecz wobec pierwszego i fundamentalnego etapu Objawienia. Nie bez powodu w Kazaniu na Górze Chrystus nie waha się powiedzieć: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić” (Mt 5, 17).
Chrystus stoi więc w ciągłości z Pierwszym Testamentem, lecz sprawia, że jego ukryty dynamizm rozkwita, prowadzi go do pełni. Wielce wymowne jest to, że na przykład Ewangelia św. Mateusza wprowadza 63 cytaty z Pisma Świętego Izraela, z czego 10 razy poprzedza je formułą: „Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka” (1, 22; 2, 15; 2, 17; 2, 23; 4, 14-16; 8, 17; 12, 17-21; 13, 35; 21, 4-5; 27, 9-10). Nauczanie proroków zostaje ponownie odczytane w świetle słów, czynów i Zmartwychwstania Chrystusa, nabierając swego pełnego znaczenia.
Zwyczaj nazywania Pisma „Testamentem” jest bardzo dawny (pojawia się już w II-III w.) i sugestywny, odsyła bowiem do greckiego diathèke , „przymierze, pakt”. Ma to być świadectwem, że Biblia jest wyrazem życiowego spotkania Boga z ludzkością, dialogu słów i czynów, który rozciąga się na przestrzeni dziejów i obejmuje zarówno momenty chwały, jak i tragiczne fazy buntu, grzechu i krwi. Właśnie przez ten związek z historią Biblia ukazuje uwarunkowania i poglądy sakralne, społeczne i naukowe właściwe dla danego czasu. W tym sensie można mówić o czymś „dawnym”, co obecne jest w Piśmie (zob. Hbr 8, 13). Jednak prawda zbawcza jest stała i ukazana w sposób ciągły, począwszy od ojców Izraela przez proroków i mędrców, aż po Chrystusa i apostołów.
Bardzo znaczące jest zatem to, że chrześcijaństwo przyjmuje również święte pisma Izraela, traktując je jako Pierwszy z podwójnego Testamentu, czyli jednego planu miłości i zbawienia. Jego kresem i kulminacją jest Chrystus, Syn zesłany na świat z misją położenia pieczęci na Objawieniu uczynionym Izraelowi i na wszystkim, co Bóg powiedział o sobie. A jest to możliwe, ponieważ: „Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył” (J 1, 18).
Laska Boża – „Stanę na szczycie góry z laską Bożą w ręku” – oświadcza Mojżesz przed bitwą Izraela z Amalekitami (Wj 17, 9). Jest to owa mająca cudowną moc laska, której użył do sprowadzenia plag egipskich i wydobycia wody ze skały, by napoić lud na pustyni. Stanowi ona rodzaj berła, które symbolizuje królewską władzę Pana przekazaną Mojżeszowi. Izajasz głosi, że Asyria może stać się rózgą gniewu Bożego przeciw grzesznemu Izraelowi (10, 5).
Wznoszenie rąk - podczas bitwy Izraela z Amalekiem na pustyni Mojżesz trzyma ręce nieustannie wzniesione ku niebu. Wzniesienie lub wyciągnięcie ręki, oprócz tego, że jest gestem modlitewnym, oznacza moc i triumf (Wj 14, 16. 26; Iz 8, 7 -10, 4), opuszczenie zaś – słabość i porażkę.