Błogosławiony ks. Bronisław Markiewicz to kolejna postać wybitnego duchownego, godna przypomnienia w trwającym Roku Kapłańskim. Urodził się 13 lipca 1842 r. w  Pruchniku koło Jarosławia w Małopolsce. Po maturze wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu; kiedy otrzymał święcenia kapłańskie,  został wikarym w parafii Harta, a potem przy katedrze przemyskiej.

Od pierwszych lat kapłaństwa ujawnił się jego talent do pracy pedagogicznej, i to zarówno przez katechizację, jak i troskę o los zaniedbanych dzieci. Postanowił uzupełnić wykształcenie i podjął studia filozoficzne, początkowo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, a następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Musiał jednak je przerwać, ponieważ w 1876 r. został proboszczem nowej parafii Gać, a półtora roku później parafii w Błażowej. Od 1882 r. przez trzy lata był profesorem homiletyki i teologii pastoralnej w przemyskim seminarium duchownym. Dojrzewał do decyzji wstąpienia do zakonu, w którym mógłby oddać się pracy z opuszczoną młodzieżą. W tym celu wyjechał do Italii i w 1886 r. został przyjęty w Turynie do wspólnoty salezjanów. Profesję wieczystą złożył na ręce samego ks. Jana Bosco, któremu towarzyszył później w pracy duszpasterskiej. Pracował jako wychowawca i wykładowca teologii, a wśród jego podopiecznych był m.in. książę August Czartoryski, który także został salezjaninem. Po śmierci ks. Bosco powrócił do Polski i zaczął tworzyć schronisko dla sierot. W styczniu 1898 r. w Miejscu Piastowym założył  Towarzystwo „Powściągliwość i Praca”, które było zalążkiem nowej wspólnoty zakonnej pod patronatem św. Michała Archanioła. Michalici podjęli dzieło opieki nad młodzieżą i prowadzenia zakładów wychowawczych oraz warsztatów rzemieślniczych do nauki zawodu.

Ks. Markiewicz był żarliwym apostołem trzeźwości i wielkim czcicielem Niepokalanej. Miał także dar prorokowania, o czym świadczy m.in.  przepowiednia, którą w jego dramacie „Bój bezkrwawy” wypowiada Anioł Polski: „Najwyżej zaś Pan Bóg Was (Polaków) wyniesie, kiedy dacie światu wielkiego Papieża!”. Zmarł 29 stycznia 1912 r., a 19 czerwca 2005 r. został beatyfikowany.