Przyszedł na świat 17 grudnia 1642 roku w Grottaglie, jako najstarszy z dwunastu braci; trzech spośród nich wstąpiło do stanu duchownego. Miał zaledwie 10 lat, gdy znalazł się pod opieką misjonarzy ludowych. Kształcił się w kolegium jezuickim, ucząc się retoryki i filozofii. Następnie studiował prawo cywilne i kanoniczne oraz teologię w Neapolu. Przyjął święcenia kapłańskie, a rok później wstąpił do zakonu jezuitów. Przełożeni wysłali go na misje ludowe do diecezji Lecce w Apulii. A potem, głosząc kazania na placach zaniedbanych dzielnic Neapolu, kruszył serca wielu zatwardziałych grzeszników, gromadząc tłumy słuchaczy. Było ich tylu, że nie mogli pomieścić się w świątyniach, więc gromadzili się na placach. Franciszek zachęcał ich wszystkich do częstego przyjmowania Komunii św., wspierając szczególnie chorych oraz ubogich. Z myślą o nich zaczął tworzyć kasy zapomogowe i stowarzyszenia pracownicze, które przypominały obecne związki zawodowe. 8 grudnia 1682 roku złożył uroczystą profesję. Pewnego dnia został zaproszony do domu państwa Liguori. Wypowiedział wówczas proroczo nad ich synkiem - późniejszym św. Alfonsem Liguori - że będzie żył ponad 90 lat, zostanie biskupem i położy wielkie zasługi dla Kościoła.
Trwała wtedy wojna pomiędzy Austrią a Hiszpanią o południowe Włochy, toteż Franciszek starał się pojednać zwaśnione strony. O pomocy, którą niósł wówczas potrzebującym, Neapol pamięta do chwili obecnej. Szczególną czcią otaczał św. Syrusa, lekarza i męczennika, którego relikwie zawsze przy sobie nosił; to właśnie za jego wstawiennictwem zdołał dokonać licznych cudów. Zmarł 11 maja 1716 roku, Pius VII beatyfikował go w 1806 r., a Grzegorz XVI kanonizował w 1839 r. Relikwie św. Franciszka znajdują się w jezuickiej świątyni rodzinnego miasta, natomiast w jezuickim skarbcu w Starej Wsi koło Brzozowa można oglądać jego koszulę.