Orygenes (+254) o aniołach

Ja nie wątpię, że w naszym zgromadzeniu znajdują się aniołowie, nie tylko ci, którzy mają pieczę ogólną nad całym Kościołem, lecz także i ci, którzy ją mają nad każdym z nas; o nich mówi Zbawiciel: „aniołowie ich zawsze widzą oblicze Ojca, który jest w niebiesiech” (Mt 18, 10).

Jest tu więc dwojaki Kościół: aniołów i ludzi. Jeśli to, co mówimy, jest zgodne z myślą i celem Pisma, to aniołowie cieszą się i modlą się z nami. A ponieważ aniołowie są obecni w Kościele, w tych przynajmniej, które zasługują, by być Kościołami Chrystusa, dlatego też nakazano modlącym się kobietom, by miały na głowie nakrycie z powodu aniołów (I Kor 11, 20). Jakich aniołów? Tych zaiste, którzy asystują świętym i którzy cieszą się w Kościele, a których my nie widzimy, ponieważ oczy nasze są zakryte bruzdami grzechów; widzą ich jednak apostołowie Jezusa, do których On mówi: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego” (J 1, 51).

Gdybym miał tę łaskę, abym ich widział, jak oglądali ich apostołowie, i gdybym widział ich tak, jak Paweł ich kontemplował, to widziałbym teraz mnóstwo aniołów, których widział Elizeusz. Giezi natomiast, który stał koło niego, ich nie dostrzegał; lękał się bowiem Giezi, by nie został schwycony przez wrogów, widział więc tylko Elizeusza. Lecz Elizeusz, jako prorok Pana, modlił się i mówił: „O, Panie, otwórz oczy tego chłopca, by ujrzał, bo o wiele liczniejsi są z nami niż z owymi (wrogami)” (2 Krl 6, 17). I natychmiast, na prośbę męża świętego, Giezi ujrzał aniołów, których uprzednio nie widział.

Ojcowie żywi t. 4, Kraków 1982