Kiedy 1 października 1899 roku konsekrowano na poznańskich Jeżycach kościół nowej parafii Najświętszego Serca Jezusa i św. Floriana - erekcji parafii dokonał w 1894 roku Abp Florian Stablewski, wyłączając ją z parafii św. Wojciecha - zrodziła się potrzeba założenia cmentarza parafialnego. Starania o otwarcie nowej nekropolii rozpoczął ks. proboszcz Walenty Kolasiński, a zakończył ks. Wacław Mayer, proboszcz w latach 1904-1913.
Cmentarz założono w 1905 r., na gruncie rolnym zakupionym na peryferiach Jeżyc. Jego kompozycję przestrzenno-wizualną oparto na nowoczesnych trendach europejskich i polskich, sięgając po doświadczenia ówczesnej sztuki ogrodowej, której nowatorskie rozwiązania przeniesiono do sztuki sepulkralnej. Dzięki temu istnieje tutaj obecnie blisko stuletni zespół zabytkowy, składający się z cennej przestrzeni ogrodowej i równie wartościowy zespół architektury (neoromańska kaplica św. Barbary) oraz galerii małej architektury i rzeźby na otwartym powietrzu, tworzącej zespół nagrobków. Uderza ogromna różnorodność form i motywów przynależnych do różnych epok i stylów, w jakich komponowano nagrobki. Przede wszystkim zwracają uwagę nagrobki z elementami charakterystycznymi dla epoki secesji, panującego w okresie międzywojennym modernizmu i romantyczno-klasycystycznego kanonu wyobrażeń, a także z elementami sztuki ludowej, na wzór kapliczek przydrożnych.
Na cmentarzu znajduje się ok. trzystu zabytkowych nagrobków - dwa najstarsze z 1905 r. - kryjących prochy wielu ludzi zasłużonych dla Poznania. Pochowani zostali tu m.in.: Bolesław Marceli Kowalski, Adam Wodziczko, Adolf Chybiński, Janusz Zeyland i jego żona Eugenia, Bolesław Rosłan, Raul Koczalski, Wacław Zembal, Sylwester Pajzderski, Stanisław Pogórski, Kazimierz Ulatowski. Pośród twórców nagrobków znajdujemy nazwiska takich artystów, jak architekt Adam Ballenstaedt, czy rzeźbiarze: Feliks Masiak, Czesław Woźniak, Krystyna Dąbrowska, Wawrzyniec Kaim, Edward Ryszard Hampt.
Na szczególną uwagę zasługuje "Pomnik Wdzięczności", który przetrwał lata wojny - dzieło architekta Lucjana Michałowskiego, powstałe przy współpracy z Władysławem Walterem. Pomnik ufundowany został przez Komitet Towarzystw Dzielnicy Jeżyce ku czci parafian poległych w czasie I wojny światowej, Powstania Wielkopolskiego i inwazji bolszewickiej w 1920 r. Lucjan Michałowski był także autorem Pomnika Najświętszego Serca Pana Jezusa usytuowanego na placu Adama Mickiewicza w Poznaniu; oba pomniki zostały odsłonięte kolejno 30 i 31 października 1932 roku.
Przywrócić blask zabytkom
Nekropolia jeżycka przetrwała w nienaruszonym kształcie do czasów powojennych, po czym uchwałą Prezydium Rady Narodowej M. Poznania w 1961 r. została zamknięta dla celów grzebalnych. W 1984 r. objęto ją ochroną konserwatorską i wpisano do państwowego rejestru zabytków, zaś w 1995 r. - otwarto dla pochówków i przydzielono zarządowi parafii Chrystusa Dobrego Pasterza.
W tym samym roku cmentarz został objęty całościowym programem prac renowacyjnych, zgodnie z projektem zagospodarowania przestrzennego - opracowanym przez architektów Marię i Andrzeja Pajzderskich - oraz ekspertyzą dendrologiczną sporządzoną przez architekta krajobrazu Bernarda Lisiaka. Rozpoczęły się prace nad odnowieniem zabytków cmentarza: przeprowadzono gruntowną renowację kaplicy św. Barbary, podjęto inicjatywę konserwacji "Pomnika Wdzięczności" (z okazji 70-lecia jego powstania) oraz renowację niszczejących i zapadających się pod darnią nagrobków cmentarnych.
Pod opieką Stowarzyszenia
Z inicjatywy proboszcza parafii Chrystusa Dobrego Pasterza ks. kan. dra Zbigniewa Sujkowskiego i przedstawiciela Rady Osiedla Jeżyce Tadeusza Grabskiego, powstał Komitet Założycielski, reprezentowany przez przedstawicieli Urzędu Miasta, Rad Osiedli i społeczności parafii, mających prawo chować na cmentarzu jeżyckim swoich zmarłych; a są to parafie: NSJ i św. Floriana, Chrystusa Dobrego Pasterza, Podwyższenia Krzyża Świętego, Św. Wawrzyńca, Św. Jerzego i Św. Cyryla i Metodego. Natomiast 7 października 2002 r. zarejestrowano Stowarzyszenie Opieki nad Zabytkowym Cmentarzem Jeżyckim w Poznaniu przy ul. Nowina 1, którego celem jest nie tylko dobro obiektu, ale i podejmowanie działań, zmierzających do uchronienia go przed dalszą destrukcją i niekorzystnymi zmianami, a także przywracanie cennym obiektom sztuki sepulkralnej ich pierwotnego wyglądu.