Trzeba przyznać, że dla Kościoła walka o dar ludzkiego życia wpisana jest na stałe w jego przesłanie dla świata, podobnie jak 10 przykazań Bożych, pośród których jest owo piąte - nie zabijaj! W nauczaniu Ojca Św. stale powraca wołanie o poszanowanie i uznanie prawa do życia od chwili poczęcia aż do naturalnej śmierci. Dzisiaj Papież wypowiada się z wielką troską o tych, którzy są zmuszeni do opuszczenia swojej ojczyzny - o uchodźcach, o ich poczuciu godności jako obywateli innego kraju, innej kultury. Przecież nie odchodzą z rodzinnych stron sami, nierzadko mają rodziny. Coraz częściej widzimy ich i w naszej ojczyźnianej rzeczywistości, proszących o wsparcie i szukających miejsca dla siebie i swoich dzieci. Na treść naszej codzienności nałożyły się obecne wołania o legalizację aborcji. Słowem, cywilizacja śmierci też ma swoje do przekazania. Przypomina się krótkie stwierdzenie Ojca Św. w jednej z jego wypowiedzi, iż nie możemy się łudzić co do tego, że istnieją określone i działające struktury zła w dzisiejszym świecie. I tak oto mamy stałą walkę o godność ludzkiego życia. Przypominają mi się czasy minionego systemu, kiedy to dozwolone było oficjalne głoszenie o "wolności" w podejmowaniu decyzji co do poczętego życia dziecka, z przyzwoleniem i możliwościami jego zabicia. Znam treść rozmowy, która miała miejsce w akademii medycznej miedzy studentami a profesorem podczas obowiązkowych wykładów o planowaniu rodziny. Dyskusja przerodziła się w kłótnię. Profesor demonstrował właśnie to "wielkie" prawo do wolnego zabijania dzieci w odpowiedniej fazie płodu, bo to "tylko płód". Odezwały się głosy sprzeciwu. W ostrej wymianie zdań między studentką a profesorem padło cyniczne stwierdzenie, że pani przyjmie i czwarte, i piąte dziecko - i zapewne dostatnio wychowa... Studentka nie speszona zapytała wprost: a pan, panie profesorze, którym jest dzieckiem swojej matki? Po chwili profesor trochę innym głosem stwierdził - siódmym! Tak oto spotkały się dwie cywilizacje: głoszona cywilizacja śmierci i ta w domu rodzinnym profesora - cywilizacja miłości. Poruszam sprawy, dotyczące daru ludzkiego życia, w tych dwóch odsłonach cywilizacji: cywilizacji śmierci i cywilizacji miłości. I my w działalności Caritas doświadczamy problemu walki o ludzkie życie i jego godność. Cały program domów samotnej matki, Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom ukierunkowany jest na poszanowanie ludzkiego życia, wsparcie w sytuacjach leczenia dzieci i walki o ich życie, także to poczęte, oraz danie okazji do wypoczynku, co aktualnie czynimy przez organizowanie dla dzieci i młodzieży "Wakacji z Bogiem". Również uchodźcy szukają u nas wsparcia - ostatnio rodzina z sześciorgiem dzieci. Dziękujemy Bogu za dar życia, a ludziom za wielką wrażliwość i zrozumienie wagi problemu, m.in. wobec tych, którzy szukają u nas schronienia i pomocy.