Sam obrzęd sakramentu chorych nie zawsze miał identyczną formę. Spore modyfikacje w tym względzie wniosła odnowa soborowa. Zaproponowano m.in. kilka różnych wariantów, jakie może wybrać szafarz w zależności od konkretnej sytuacji chorego. Obrzędy udzielania sakramentu chorych mogą przebiegać według trzech różnych form celebracji. Wyróżniono: obrzęd zwykły, obrzęd sprawowany podczas Mszy św. i obrzęd sprawowany w wielkim zgromadzeniu liturgicznym.
Obrzęd zwykły sakramentu namaszczenia chorych można zastosować w różnych miejscach, zależnie od sytuacji i zaistniałych potrzeb: w kościele parafialnym, kaplicy, mieszkaniu chorego, domu opieki, szpitalu i innych miejscach, gdzie bez przeszkód można dokonać tej celebracji. Składa się on zasadniczo z dwóch części: liturgii słowa i liturgii samego sakramentu. W skład liturgii słowa wchodzą: obrzędy wstępne, akt pokutny, czytania biblijne, a także modlitwa litanijna. Liturgię sakramentu natomiast tworzą: nałożenie rąk, modlitwa dziękczynna nad olejem, namaszczenie sakramentalne, modlitwa po namaszczeniu, zakończenie obrzędu i błogosławieństwo.
Osoba chora oraz sama celebracja obrzędu powinny zostać dobrze przygotowane, zarówno przez kapłana, jak i rodzinę czy bliskich chorego, ponieważ i duszpasterze, i najbliższe otoczenie są odpowiedzialni za niesienie choremu pomocy sakramentalnej.
Kapłan najpierw powinien zapoznać się z sytuacją chorego, poznać jego stan zdrowia i zorientować się co do stanu jego ducha; następnie, zależnie od potrzeb i stanu zdrowia chorego, przypomnieć mu znaczenie sakramentu namaszczenia chorych, tuż przed jego udzieleniem, jeśli zachodzi taka potrzeba, wysłuchać spowiedzi sakramentalnej.
Najbliższe otoczenie chorego, a wiec jego rodzina, sąsiedzi czy znajomi są odpowiedzialni za to, by wezwać kapłana oraz przygotować mieszkanie i osobę mającą przyjąć sakrament namaszczenia chorych do godnej celebracji tego sakramentu. W szpitalach dużą rolę w tym względzie ma szansę spełnić także personel medyczny, który w porozumieniu z księdzem kapelanem i rodziną chorego może bardzo pozytywnie wpłynąć na stosowne przygotowanie chorego do przyjęcia tego sakramentu. Niekiedy sama informacja o możliwości przyjęcia sakramentu namaszczenia pobudza chorego do refleksji i do samodzielnej decyzji o przygotowaniu się i przyjęciu tego uzdrawiającego sakramentu.
Obrzęd ten, gdy chory jest w stanie agonalnym, może być ograniczony do tego co niezbędne, a więc do samej liturgii sakramentu, z pominięciem liturgii słowa. W takiej sytuacji ma miejsce: nałożenie rąk, modlitwa dziękczynna nad olejem, namaszczenie sakramentalne, modlitwa po namaszczeniu, zakończenie obrzędu i błogosławieństwo.