Ulegamy prawu śmierci, ale towarzyszy nam nadzieja, którą wyraża stwierdzenie: jesteśmy śmiertelni, tak dzieje się z woli kochającego Boga, który pragnie nas wprowadzić do swego Królestwa. Wierzymy, że Chrystus, Syn Boży, przyjmując ludzką postać, jako pierwszy odniósł zwycięstwo nad złem, pokonał śmierć i pokazał, że życia ludzkiego jednak nie ogranicza czas ziemski.
Nawróćcie się do Mnie
Na początku Wielkiego Postu musimy sobie uświadomić trudności, jakie napotykamy na drodze do zbawienia, do zmartwychwstania wraz z Chrystusem. Trudności te płyną z działania złego ducha i naszych pokus. Dlatego z gorliwością i uwagą powinniśmy wsłuchiwać się w słowo Boże i więcej czasu poświęcać na modlitwę. Jako grzesznicy i pokutnicy, stajemy w Wielkim Poście w prawdzie przed Stwórcą. Uznajemy swoją małość, grzechy i przewinienia. Jednak nie towarzyszy nam rozpacz ani duch zwątpienia. Przeciwnie: ogarnięci skruchą, szczerze żałując, pragniemy duchowo się oczyścić, nawrócić, by wzrastać w miłości. Przyznaję się Bogu i z ufnością w Jego miłosierną miłość, z wiarą proszę Go: Miłosierny Boże, przebacz, daj mi większą moc ducha! Wiem, że warunkiem przebaczenia jest szczera pokuta.
Całym swoim sercem
Kościół zobowiązuje nas w Wielkim Poście do modlitwy, postu, pokuty i jałmużny. Choć niby wszyscy o tym wiedzą, ale nie zaszkodzi przypomnieć, że jałmużna to nie tylko szlachetne gesty dzielenia się z kimś jakimś dobrem materialnym, ale też dzielenie się z bliźnimi bogactwem człowieczeństwa: życzliwością, otwartością na ludzkie strapienia, solidarnością. Dobre czyny idą za nami, a każdy z nas może (i przecież powinien) ich zgromadzić wiele, jak najwięcej, nim „w proch się obróci”. Oby jednak nasze zamiary, intencje, były czyste, prawe. Pismo Święte uczy nas: „Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 6, 1–2). Wielkopostne praktyki mamy wypełniać z pokorą, wiarą i miłością i zawsze wystrzegać się obłudy. Prawdziwy uczeń Chrystusa nie da się sprowadzić z drogi przykazań Bożych. Wiara domaga się życia według jej zasad.