„Wielki Tydzień trwa” – to tytuł wystawy linorytów, którą zaprezentowano w bydgoskiej Galerii Autorskiej Jana Kaji i Jacka Solińskiego. Podczas wernisażu odczytane zostały wybrane teksty z Biblii i ojców Kościoła.
Linoryty powstały w okresie dwudziestu pięciu lat. Z upływem czasu jakby same ułożyły się w cykl „Wielkiego Tygodnia”. – Poszczególne prace, uzupełniając się, stanowią poszukiwanie syntezy obrazu wielowiekowej tradycji – „ocalania” tych tajemnic. Każda z grafik jest również jakimś rodzajem duchowego monologu świadka wiary XXI w. – powiedział autor wystawy Jacek Soliński.
Tajemnice wiary
Według niego Wielki Tydzień mieści w sobie „prawie wszystkie najważniejsze dla chrześcijaństwa wydarzenia”. – Wokół nich koncentrują się podstawowe tajemnice wiary. Przeżycie czasu przygotowania staje się nauką skupienia. Może też stać się konfrontacją współczesnej obecności Wielkiego Postu z chrześcijańską tradycją uświęcania tego okresu. To odniesienie pozwala wnikliwiej poznać wartość duchowego dziedzictwa – dodał.
Jacek Soliński uważa, że niezależnie od zaangażowania religijnego czy podstaw światopoglądowych czas Wielkiego Tygodnia „pozostaje niezmiennie w swojej ponadczasowej wymowie znakiem zwycięstwa, przekroczenia śmierci – wyjścia poza doczesność”. – Triduum Paschalne dzięki wielowymiarowej głębi uobecnia los każdego człowieka. Trwały ślad wydarzeń sprzed dwóch tysięcy lat zawiera się w każdym, bo w każdym dokonuje się dramat egzystencjalnego upadku i w każdym nadzieja ukazuje drogę ku ocaleniu – podkreślił.
Zaczyn wieczności
Opowiadając o wystawie, Jacek Soliński powiedział, że „Syn Boży, przyjmując człowieczeństwo, poddał się działaniu czasu i tym samym wszedł w historię ludzkości. W konsekwencji, istniejąc w czasie, poprzez swoją misję, otworzył dla każdego «rzeczywistości, których nie widzimy»”. – Znaki dziejowe, w których Chrystus nieustannie przemawia do ludzi, tworzą „wewnętrzną drogę” poznania i zrozumienia. Wnikliwe „czytanie” świata może stawać się zaczynem wieczności. Ludzkie poznanie, podróżujące pośród wieloznaczności zdarzeń, czasem błądzi, będąc „ślepe” i „głuche”. Ale istota wzrostu duchowego pozostaje zawsze jak stałe wezwanie prowadzące tam, gdzie wszystkie wyrazy i znaki nadziei zbiegną się w jedno jedyne przesłanie. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość nałożone na siebie są – używając określenia bł. Henryka Suzo – „zegarem prawdy”. Czas wypala w nas przejście przez śmierć do życia. Pytając się, kim będziemy, przechodząc ten próg, może na moment odzyskujemy „wzrok” i „słuch”? – postawił pytanie.