Podczas modlitwy Anioł Pański w III Niedzielę Adwentu – Gaudete – Benedykt XVI mówił o zbliżającej się radości Bożego Narodzenia, skierowanej do wszystkich ludzi, szczególnie do tych, którzy przeżywają trudne chwile.
Poniżej publikujemy pełny tekst papieskich rozważań.
Drodzy bracia i siostry!
W dzisiejszą III Niedzielę Adwentu liturgia zaprasza nas do radości ducha. Czyni to w słynnej antyfonie, która cytuje wezwanie Apostoła Pawła: Gaudete in Domino, Radujcie się zawsze w Panu... Pan jest blisko! (por. Flp 4, 4.5). Również pierwsze czytanie biblijne Mszy św. jest zaproszeniem do radości. Prorok w końcu VII wieku przed Chrystusem zwraca się do miasta Jerozolimy i do jej mieszkańców tymi słowami: „Wyśpiewuj, Córko Syjońska! Podnieś radosny okrzyk, Izraelu! Ciesz się i wesel z całego serca, córo Jeruzalem!... Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, Mocarz, który zbawia” (So 3, 14.17). Sam Bóg przedstawiony zostaje z podobnym uczuciem: „Uniesie się weselem nad tobą, odnowi cię swoją miłością, wzniesie okrzyk radości” (So 3, 17-18a). Obietnica ta wypełniła się w całej pełni w tajemnicy Bożego Narodzenia, którą obchodzić będziemy za tydzień i wymaga dziś odnowy naszego życia i naszej historii.
Radość, jaką liturgia budzi w sercach chrześcijan, nie jest zastrzeżona wyłącznie dla nich: to prorocze przesłanie skierowane do całej ludzkości, w szczególny sposób do najuboższych, w tym przypadku najbiedniejszych w radość! Myślimy o naszych braciach i siostrach, którzy szczególnie na Bliskim Wschodzie, w niektórych częściach Afryki i w innych stronach świata przeżywają dramat wojny: jaką radość mogą przeżywać? Jakie będzie ich Boże Narodzenie? Myślimy o tak wielu chorych i o osobach samotnych, które poza tym, że na ciele, dotknięte są także na duszy, gdyż nierzadko czują się opuszczone: jak dzielić z nimi radość, by uszanować także ich cierpienie? Ale myślimy także o tych – zwłaszcza młodych – którzy zatracili sens autentycznej radości i na próżno szukają jej tam, gdzie nie można jej znaleźć: w rozpaczliwej pogoni za samopotwierdzeniem i sukcesem, w fałszywej rozrywce, w konsumpcjonizmie, w momentach odurzenia, w sztucznych rajach narkotyków i wszelkiej postaci alienacji. Nie możemy nie skonfrontować dzisiejszej liturgii i jej „Raduj się!” z tą dramatyczną rzeczywistością. Jak za czasów proroka Sofoniasza, właśnie do tych, którzy poddani są próbie, do „zranionych przez życie i osieroconych przez radość” skierowane jest w sposób szczególny Słowo Pańskie. Zaproszenie do radości nie jest orędziem alienującym ani jałowym półśrodkiem, lecz przeciwnie, proroctwem zbawienia, apelem do wyzwolenia, które rozpoczyna się od wewnętrznej odnowy.
Aby przemienić świat, Bóg wybrał skromną dziewczynę z wioski w Galilei, Maryję z Nazaretu i zwrócił się do Niej z tym pozdrowieniem: „Raduj się, łaski pełna, Pan z Tobą”. W słowach tych leży tajemnica autentycznego Bożego Narodzenia. Bóg powtarza je Kościołowi, każdemu z nas: Radujcie się, Pan jest blisko! Z pomocą Maryi ofiarujmy siebie samych, z pokorą i odwagą, ażeby świat przyjął Chrystusa, który jest źródłem prawdziwej radości.