Podczas niedzielnej modlitwy Anioł Pański w Watykanie Benedykt XVI przypomniał znaczenie Kościoła-wspólnoty w kontekście dokonanej przez niego konsekracji świątyni pw. Maryi Gwiazdy Ewangelizacji w Rzymie.
Poniżej publikujemy pełny tekst papieskich rozważań:
Drodzy bracia i siostry!
Dziś rano miałem radość konsekrować nowy kościół parafialny, pod wezwaniem Maryi Gwiazdy Ewangelizacji w dzielnicy Torrino Nord w Rzymie. Wydarzenie to, choć samo w sobie dotyczy tylko tej dzielnicy, nabiera symbolicznej wymowy w całym okresie liturgicznym Adwentu, kiedy przygotowujemy się do obchodów Narodzenia Pańskiego. W tych dniach liturgia przypomina nam nieustannie, że „Bóg przychodzi” odwiedzić swój lud, ażeby zamieszkać między ludźmi i tworzyć z nimi wspólnotę miłości i życia, czyli rodzinę. Ewangelia św. Jana wyraża w ten sposób tajemnicę Wcielenia: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”; dosłownie: „rozbił swój namiot pośród nas” (J 1, 14). Czyż wzniesienie kościoła wśród domów wioski czy dzielnicy miasta nie przywołuje tego wielkiego daru i tajemnicy?
Kościół-budynek jest konkretnym znakiem Kościoła-wspólnoty, tworzonego przez „żywe kamienie”, którymi są wierzący, obraz tak drogi apostołom. Święty Piotr (1 P 2, 4-5) i św. Paweł (Ef 2, 20-22) uwypuklają, że „kamieniem węgielnym” tej duchowej świątyni jest Chrystus i że skupieni wokół Niego i należycie zwarci również my jesteśmy wezwani do udziału w budowie tej świątyni. Jeżeli więc to Bóg podejmuje inicjatywę, aby przyjść i zamieszkać pośród ludzi, to i On jest głównym wykonawcą tego planu. Prawdą jest również, że nie chce On realizować go bez naszej czynnej współpracy. Dlatego przygotowanie do Bożego Narodzenia oznacza zaangażowanie w budowę „przybytku Boga wśród ludzi”. Nikt nie jest zwolniony: każdy może i musi przyczynić się do tego, aby dom jedności był bardziej przestronny i piękny. Na końcu czasów zostanie on wykończony i stanie się „niebieskim Jeruzalem”: „I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową – czytamy w Księdze Apokalipsy – i Miasto Święte – Jeruzalem nowe, ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. Oto przybytek Boga z ludźmi” (Ap 21, 1-3). Adwent wzywa nas, byśmy skierowali wzrok ku „niebieskiemu Jeruzalem”, które jest ostatecznym kresem naszego ziemskiego pielgrzymowania. A jednocześnie wzywa nas, abyśmy zaangażowali się modlitwą, nawróceniem i dobrymi uczynkami, aby przyjąć Jezusa w naszym życiu, aby zbudować wraz z Nim tę duchową budowlę, której każdy z nas – nasze rodziny i nasze wspólnoty – jest cennym kamieniem.
Spośród wszystkich kamieni, które tworzą „niebieskie Jeruzalem”, niewątpliwie najwspanialszym i najcenniejszym, albowiem najbliższym ze wszystkich Chrystusowi, jest Najświętsza Maryja. Za Jej wstawiennictwem modlimy się, ażeby ten Adwent był dla całego Kościoła czasem duchowej budowy i w ten sposób przyspieszył nadejście Królestwa Bożego.