On sam ustanowił i określił charakter wzajemnych stosunków w swoim Królestwie. Nie chciał mieć za apostołów „synów gromu”, nie chciał sporów o pierwszeństwo w Królestwie. Dobrze zapamiętał, że uczniowie toczyli takie spory, bo w Wieczerniku dał im wspaniałą lekcję: „Kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim i sługą wszystkich”.
Jeśli ktoś sądzi, że już umie współżyć z innymi, niech sprawdza siebie, pytając, czy ma skłonność i łatwość służenia innym, poddawania się im i uległości. W ten tylko sposób współżyje się i zwycięża w Królestwie Chrystusowym.
Dlatego też Chrystus Pan ukląkł przy nogach swych uczniów, nieprzyzwyczajonych do tego stylu zwierzchnictwa, i zaczął im nogi umywać. Strasznie się wówczas wszyscy zdenerwowali i zdziwili. Piotr, który miał nosić tiarę, otrzymawszy potrójną władzę, zupełnie nie mógł tego pojąć. „Później to zrozumiesz, Piotrze!”. Później, znacznie później. Dopiero w XX wieku Kościół ogłosił prefację o Chrystusie Królu i ustanowił Jego święto. Świat to pojął w XX wieku i zdaje się, że coraz lepiej to rozumie. Długo trzeba było na to czekać.
Musimy się uważnie wpatrywać w ten obraz: Chrystus na kolanach, myjący nogi swych uczniów. Wówczas dobrze poznamy, jaki ma być właściwy styl naszej postawy i współżycia, naszej pracy, wysiłku i zabiegania o Królestwo Boże: na kolanach przed braćmi.
Książkę można kupić tutaj