Miała na imię Modesta Valenti. Wspólnota Sant’Egidio od 35 lat podtrzymuje pamięć o tej kobiecie, zapraszając wszystkich do modlitwy za nią i wielu innych bezdomnych zmarłych na ulicach naszych miast. Także w Polsce modlimy się za Jarka, Ewę, Tomka i Fabiana i wielu innych, których imiona i życie poznaliśmy. Każdej zimy na polskich ulicach, w altankach i pustostanach z wychłodzenia organizmu umiera kilkudziesięciu bezdomnych. Nie zauważamy ich, nie zdążamy z pomocą, brakuje nam gniewu Jezusa i Jego buntu wobec tej niesprawiedliwości. Czy świątynią, o którą z taką gorliwością i zazdrością walczy Bóg i którą – jak mówił św. Paweł – zamieszkuje Duch Święty, nie jest człowiek, ze swą duszą i ciałem?
Nie szanujemy tej świątyni zarówno wtedy, kiedy nie szanujemy drugiego człowieka, jak i wtedy, gdy kupczymy wiarą, traktując ją jako transakcję z Bogiem (ja Tobie Panie Boże niedzielną Mszę, a Ty mi święty spokój i powodzenie w życiu...) i nie wyciągając z niej wniosków o jakich pisze św. Jan Chryzostom: „Chcesz uczcić Ciało Chrystusa? Nie pozwól, by było przedmiotem pogardy w Jego członkach, to jest w ubogich, pozbawionych odzienia, by się okryć. Nie oddawaj mu czci tu w kościele przez jedwabne zasłony, podczas gdy na zewnątrz zaniedbujesz Go, gdy cierpi zimno i nagość”.