Przebaczenie ponad ludzkie siły cz. 2
„Szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleźć, wzywajcie Go, dopóki jest blisko! Niechaj bezbożny porzuci swą drogę i człowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Pana, a Ten się nad nim zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż hojny jest w przebaczaniu.
Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami – wyrocznia Pana.
Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje – nad waszymi drogami i myśli moje – nad myślami waszymi” (Iz 55, 6–9). Dla proroka Izajasza Bóg różni się od nas, ponieważ przebacza. To oznacza, że my ludzie nie przebaczamy w sposób spontaniczny.
Rzeczywistość, która przynależy do Boga
Jezus mówi to zupełnie otwarcie, np. w Kazaniu na górze: „Jeśli bowiem miłujecie tych tylko, którzy was miłują, jakaż za to dla was wdzięczność? Przecież i grzesznicy miłość okazują tym, którzy ich miłują. I jeśli dobrze czynicie tym tylko, którzy wam dobrze czynią, jaka za to dla was wdzięczność? I grzesznicy to samo czynią” (Łk 6, 32–33). Opisany przez ewangelistę sposób postępowania jest zachowaniem normalnym. Jednak Jezus dodaje: „Wy natomiast miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze i pożyczajcie, niczego się za to nie spodziewając. A wasza nagroda będzie wielka i będziecie synami Najwyższego; ponieważ On jest dobry dla niewdzięcznych i złych. Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6, 35–36). Nowość Ewangelii nie polega więc tylko na tym, że Bóg jest miłością i przebaczeniem, ale że my ludzie możemy kochać prawdziwie „na obraz Boży”, będąc naprawdę Jego synami i córkami. Jesteśmy Jego dziećmi, jeśli potrafimy kochać naszych nieprzyjaciół, kiedy dochodzimy do punktu, w którym przebaczamy temu, który czyni nam zło.
br. John
Pełne teksty artykułów „Przewodnika Katolickiego” w Internecie ukazują się po 10 dniach od daty wydania drukiem.