Kamień Pomorski to kilkutysięczna miejscowość, położona zaledwie kilka kilometrów od wybrzeża Bałtyku i kilkanaście od drogi S3, którą z południa Polski na nadmorskie plaże mkną rzesze turystów. A warto zatrzymać się tu choćby na chwilę – pomodlić w starych murach, posłuchać koncertu organowego lub wsłuchać się w ciszę w przykatedralnym wirydarzu, oddzielonym od pędzącego świata.
Największe znaczenie w dziejach Pomorza Kamień odegrał w średniowieczu. Już w XII w. był nie tylko siedzibą księcia z pomorskiej dynastii Gryfitów, ale również siedzibą biskupstwa. Osiedle katedralne rozwijało się obok miasta lokacyjnego. Posiadało nawet własne mury obronne, chroniące przed najazdami obcych. Pierwsze biskupstwo na tych terenach zostało ustanowione w Wolinie w 1140 r., jednak ze względu na częste najazdy Duńczyków zaledwie po kilkudziesięciu latach zdecydowano o przeniesieniu go właśnie do Kamienia Pomorskiego. Formalnie nastąpiło to w 1188 r., na mocy bulli papieża Klemensa III. Kamieńska świątynia była siedzibą biskupów rzymskokatolickich aż do XVI w. Na sejmiku stanów pomorskich w Trzebiatowie w grudniu 1534 r. zadecydowano o wprowadzeniu w Księstwie Pomorskim reformacji. Przez kilka kolejnych wieków gotycki kościół służył więc protestantom. Kiedy w roku 1972 papież Paweł VI powołał do życia nową diecezję z siedzibą biskupa już w Szczecinie, w nawiązaniu do historycznej siedziby biskupstwa otrzymała ona miano diecezji szczecińsko-kamieńskiej. W 1992 r., w wyniku reformy administracyjnej Kościoła katolickiego w Polsce, diecezja szczecińsko-kamieńska została przez papieża Jana Pawła II podniesiona do rangi archidiecezji.
Pełne teksty artykułów „Przewodnika Katolickiego” w Internecie ukazują się po 10 dniach od daty wydania drukiem.