Objawienie to po grecku apokálypsis. Stąd właśnie termin „apokalipsa”, który znalazł się w tytule ostatniej księgi biblijnej. Jego idea zmierza do ukazania tego, co jest zakryte i nawiązuje do zdjęcia zasłony zakrywającej oczy, jak czytamy to w przypowieści Balaama, który jest typem pogańskiego proroka: „Wyrocznia Balaama, syna Beora; wyrocznia męża, który wzrok ma przenikliwy; wyrocznia tego, który słyszy słowa Boże, który ogląda widzenie Wszechmocnego, który pada, a z oczu zostaje mu zdjętą zasłona” (Lb 24, 3-4). Objawienie jest ogłoszeniem tego, co Bóg czyni sam z siebie. Dokonuje się to Jego słowami, które są jednak przekazywane wybranym postaciom – takim, jak: Abraham, Jakub, Samuel, Mojżesz, Eliasz, Izajasz, Jeremiasz i w ogóle prorokom czy mędrcom. Drogi tego przekazu są rozmaite. Dzieje się to poprzez wewnętrzny dialog, teofanie i ukazywanie się, wizje, wydarzenia historyczne i znaki natury kosmicznej. W centrum Objawienia jest jednak zawsze słowo. To mówienie Boga o tym, co sam czyni, osiąga swój szczyt w Synu, Jezusie Chrystusie, o czym przypomina uroczysty początek Listu do Hebrajczyków: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (1, 1-2). Rzeczywiście „Boga nikt nigdy nie widział, Jednorodzony Syn, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył” (J 1, 18). Jezus zaś, rozpoczynając swoją działalność, ogłasza, że Ojciec poprzez słowo Syna objawia maluczkim tajemnicę swojej osoby i swego życia (por. Mt 11, 25). Już Stary Testament wie, że konieczne są pewne kryteria pozwalające ocenić autentyczność proroctwa, poprzez które objawiane jest Boże słowo. Są one sformułowane w 18. rozdziale Księgi Powtórzonego Prawa, a potwierdzane sposobem życia samych proroków, ich wiernością i konsekwencją, gdy idzie o nieuleganie pokusie osobistych korzyści. W Nowym Testamencie znajdujemy ponadto odniesienie do Ducha Święj j yp tego. Prowadzi On ku właściwemu zrozumieniu objawiania Chrystusowego, aż do Jego pełni. Jezus natomiast swoje słowa potwierdza cudownymi znakami i przywołuje na świadka Ojca. Św. Pap y weł z kolei obwieszcza, że jego misją jest ogłosić poganom – czyli właściwie wszystkim ludom – „niezgłębione bogactwo Chrystusa i wydobyć na światło, czym jest wykonanie tajemniczego planu, ukrytego przed wiekami w Bogu, Stwórcy wszechrzeczy” (Ef 3, 8-9).
Podstawową misją Kościoła jest więc ogłoszenie tajemnicy, dla dawnych wieków ukrytej, teraz jednak ujawnionej i obwieszczonej przez pisma prorockie (por. Rz 16, 25-26). W tym też świetle zachęcam do zapoznania się konstytucją „Dei Verbum” Soboru Watykańskiego II, z 18 listopada 1965 r., poświęconą właśnie Bożemu objawieniu. Szczególnie inspirujący i godny przemyślenia jest jeden z pierwszych fragmentów, nasycony biblijnymi odniesieniami, który należy zgłębiać zdanie po zdaniu: „Spodobało się Bogu w swej dobroci i mądrości przew. Papieskiej Rady ds. Kultury objawić siebie samego i ujawnić nam tajemnicę woli swojej (por. Ef 1, 9), dzięki której przez Chrystusa, Słowo Wcielone, ludzie mają dostęp do Ojca w Duchu Świętym i stają się uczest- , ją ęp j nikami boskiej natury (por. Ef 2,18, 2 P 1, 4). Przez to zatem Objawienie Bóg niewidzialny (por. Kol 1, 15; 1 Tm 1, 17) w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół (por. Wj 33, 11, J 15,14-15) i obcuje z nimi (por. Bar 3, 38), aby ich zaprosić do wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej. Ten plan Objawienia urzeczywistnia się przez czyny i słowa wewnętrznie z sobą powiązane, tak że czyny dokonane przez Boga w historii zbawienia ilustrują i umacniają naukę oraz sprawy słowami wyrażone, słowa zaś obwieszczają czyny i odsłaniają tajemnicę w nich zawartą. Najgłębsza zaś prawda o Bogu i o zbawieniu człowieka jaśnieje nam przez to objawienie w osobie Chrystusa, który jest zarazem pośrednikiem i pełnią całego Objawienia” (n. 2).