POSTAWA STOJĄCA – jest wyrazem uszanowania wobec osoby wyżej postawionej. Jest zewnętrznym znakiem głębokiego uszanowania dla Boga jako najwyższego Pana. Postawę stojącą przybierają także osoby pośredniczące między dwiema stronami. W szczególny sposób przysługuje ona celebransowi, jako pośrednikowi między społecznością wiernych a Bogiem, stąd prezbiter stoi, gdy czyta słowo Boże i odmawia modlitwy. Wszyscy wierni uczestniczą w składanej Ofierze na mocy kapłaństwa powszechnego, dlatego przez postawę stojącą w najważniejszych momentach liturgii włączają się w modlitwę Kościoła, którego przedstawicielem jest kapłan celebrujący Eucharystię.
Stanie jest także znakiem radości z odkupienia, dlatego szczególnie wymowne staje się w liturgii Nocy Paschalnej i w okresie wielkanocnym. W postawie stojącej Ojcowie Kościoła widzieli symbol wolności od grzechu i lęku przed śmiercią. Postawa stojąca jest także znakiem świadomego uczestnictwa i zaangażowania w liturgię. Na postawę stojącą składają się: wyprostowane ciało i głowa, ręce złożone na wysokości piersi. Wymownym wzorem biblijnym jest dla niej obraz z Apokalipsy: „wielki tłum, którego nikt nie mógł policzyć (...) stojący przed tronem i przed Barankiem” (Ap 7, 9-10). Tę zewnętrzną postawę powinno przenikać odpowiednie nastawienie ducha.